... ناگه از خارج مسجد برخاست

شور و غوغا و فغان از چپ و راست

خلق نظاره غوغا گشته ...

چون نی گرفته ملک جهان را فغان ما

نبود به غیر ناله متاع دکان ما ...

... یکی بازآ به سوی من که از بی طاقتی تا کی

فغان و ناله و فریادم از دل چون جرس باشد

نگه را رخصت نظاره فرما در شب زلفش ...

... بی روی گل تو همچو بلبل

بر چرخ رسد فغان عاشق

هرگه به لبان لبان کشایی ...

... بساط عارضش نردیست من شطرنج می بازم

فغان و ناله و آه مرا هرگز تو نشنیدی

رسد امروز در گوش مسیحا گرچه آوازم ...

چو می از آتش شوق وصال یار در جوشم

به صد مضراب می تازد فغانم لیک خاموشم

اگر چندی که چون سروم درین گلشن به آزادی ...

ناله همان به که ز دل سر کنم

گوش فلک را ز فغان کر کنم

طفل دبستان جنونم کنون ...

... قصه لعل بدخشان کرده ایم

شد فغان شانه خشک از تاب غم

روغن از شمع شبستان کرده ایم ...

... ای صد بدخشان در لبت تو خود ز کان کیستی

نالیدم از شب تا سحر بشنیدی افغان مرا

یک ره نگفتی ای صنم کاندر فغان کیستی

جان مرا بی روی تو آرام نبود در بدن ...

فغان ز گردش چرخ ستمگر غدار

هزار مرحله دورم فکند از دلدار ...

... مقیم کعبه کویش بودم به لیل و نهار

هزار ناله و افغان ز چرخ بوقلمون

که کرد عاقبت را کار من به هجر دچار ...

... حساب ظلم تو پیش آرم ای جفا کردار

فغان و ناله کنم پیش قادر بر حق

بیان جبر تو سازم به احمد مختار ...

... یقین که چشم به راه وی است نرگس وار

تو ای فغان به سر کوی او رسی از من

بگوی هرچه بدیدی به او به صد زنهار ...

... رسانده اند یکایک به خاک آن دربار

محل آن که فغان باز گیرم از سر نو

بسان بلبل شوریده ناله در گلزار ...

قماش ناله را با ناقه تمکین درا کردم

فغان را سایبان محمل راه صدا کردم

به آهنگ جرس فریاد عشاق از نوا کردم ...

... تا با قد شمشاد گذشتی سوی گلشن

قمری به فغان شد

نرگس پی نظاره شود دیده سراپا ...

... همچو دل اندر کنار ماستی

عشق تا طرح فغان در سینه ریخت

آتش او از دلم آیینه ریخت ...

... بر آور هر چه اندر سینه داری

سرودی ناله یی آهی فغانی

میان لاله و گل آشیان گیر

ز مرغ نغمه خوان درس فغان گیر

اگر از ناتوانی گشته یی پیر ...

... به کوه رفتم و پرسیدم این چه بیدردیست

رسد بگوش تو آه و فغان غم زده یی

اگر به سنگ تو لعلی ز قطره خونست ...

... این شمع را فروغ ز پروانه دل است

مشت گلیم و ذوق فغانی نداشتیم

غوغای ما ز گردش پیمانه دل است ...

... خون گشت نغمه و ز دو چشمش فرو چکید

سوز فغان او بدل هدهدی گرفت

با نوک خویش خار ز اندام او کشید ...

... از آن معنی که چون شبنم بجان من فرو ریزی

جهانی تازه پیدا کرده ام عرض فغانی را

به فغان نه لب گشودم که فغان اثر ندارد

غم دل نگفته بهتر همه کس جگر ندارد ...