... زگفتار آن شهریار جهان

برآمد زیاران به گردون فغان

نخستین خیابان این نغز باغ ...

... چو این زاده ی نصربن کعب دید

به مرگ سواران فغان برکشید

برانگیخت توسن چو باد سیاه ...

... کز وکوفیان را چو خاشاک سوخت

فغان در چپ افکند و شیون به راست

براو آفرین ازدو لشگر بخاست ...

... تن چاک چاکش به بر بر کشید

به زاری فغان از جگر برکشید

همی خون ز گلگون تنش برگرفت ...

... سنان را که بگذشت زآنسوی او

فغان از سپاه عمر گشت راست

زیاران شه بانک تکبیر خواست ...

... شنو ناله ی نه پرده ی آبنوس

چو شهزاده بشنید افغان مام

به سوی سراپرده بگذاشت گام

به پیشش دویدند مام و عروس

یکی با فغان و یکی با فسوس

یکی بی شکیب و یکی بیقرار ...

... پس آنگاه بنگر به کردار ما

برآریم از جان دشمن فغان

پس آنگه به جانان سپاریم جان ...

... به سر برفشاندند خاک سیاه

چنان با فغان مویه کردند زار

که شد چشم گردون دون اشکبار ...

... مبادا کنی جامه ی خویش چاک

مبادا فغان سرکنی مرغ وار

برهنه کنی سر خراشی عذار ...

... به مرگم مکن موی و مخراش روی

مکن آه وافغان و آهسته موی

من اندرز تو خوار نگذاشتم ...

... ترا بی روان جسم ودل نامراد

مرا لب خمش از فغان این مباد

سزد گر دو بیننده را برکنم ...

... زدیدار اوداغشان تازه شد

جهان از فغانشان پر آوازه شد

یکی شیون از دل بدادند سر ...

... حریم رسولند این بانوان

که هستند از بی کسی در فغان

الا ای دلیران پرخاشخور ...

... زگفتار آن داور بی سپاه

برآمد زماهی فغان تا به ماه

به لشگر درافتاد افغان وشور

فرو ریختند از مژه آب شور ...

... برآمد ز خرد و بزرگ حرم

فغانی که شد دشمن از غم دژم

ز مژگان چنان خون دل ریختند ...

... دراین دم که من از جهان می روم

برو تا فغان تو را نشنوم

شکیب آر و شو سوی خرگه روان ...

... کشیدند فریاد و اغربتاه

لبان پر ز افغان و دل پر نهیب

چو از هیبت باز کبک نحیب ...

... که بر ما جهان تنگ شد چون قفس

سر بیکسان گرم آه و فغان

که دشمن در آمد چو سیل دمان ...

... چو آمد عمر نزد آن بانوان

کشیدند از دل سراسر فغان

چنان شیون و ناله کردند سر ...

... سترد اشک از پیش بینایی ام

وز آنسوی فضه به آه و فغان

به قربانگاه شاه دین شد روان ...

... سه مرد و یکی زن بدیدم عیان

چو مرغان هم آواز اندرفغان

به اطرافشان پره بسته سروش

به افغانشان خود فرا داده گوش

از ایشان جدا گشت خیرالبشر ...

... سر پور را از سنان سنان

بیاورد و بوسید و برزد فغان

وزان پس به نای شهش بر نهاد ...

... کشیدند با زاری آوازها

به افغان به سردست از غم زدند

ز نرگس به گلبرگ شبنم زدند ...

... همان شاخ پرگل به بر درکشید

چوبلبل فغان از جگر برکشید

بگفتا که ای باب غمخوار من ...

... بپوشیدم از سوگ تو در بدن

ز افغان آن بانوی تنگدل

گرستند آن مردم سنگدل ...