هست از مردم کسی کاقوال او

مر تو را در زندگی آید نکو

می کنی از حسن گفتارش عجب

چون کند اظهار ایمان و طلب

مر خدا را شاهد آرد در بیان

لیک قلبش نیست همره با لسان

باطن او برخلاف ظاهر است

بس شدید اندر عناد او در سر است

باطن او را خدا داند که چیست

در ضمیرش جز نفاق و کذب نیست

چونکه برگردد کند سعی از عناد

تا که اندر ارض اندازد فساد

کِشتها و نسلها آن بد سرشت

جهد دارد تا کند نابود و زشت

کِشتهایی کش بود جنّت ثمر

نسلها که زاید از وی صد اثر

خواهد او سازد هلاک از کفر و کین

برخلاف آنچه خواهد رب دین

دوست کی دارد خدا هرگز فساد

تا به افساد ، آن دغل یابد مراد

چونکه گویندش بپرهیز از خدای

گیرد او را جهل از سر تا به پای

جهل یعنی آن حمیّتهای خام

که بود در جاهلیّت مستدام

عزّتی کز حق بود علم است و نور

عزّت باطل بود اِثم و قصور

آن همه عجز و خضوع آرد یقین

وین همه جهل و غرور و کبر و کین

پس بگیرد جهل عزّت موی او

باب دوزخ تا گشاید روی او

پس بود کافی جحیم از بسترش

وز حمیّتهای خام ابترش