نازک دلی که آینه دار نزاکت است
دایم به فکر نقش و نگار نزاکت است
آرامگاه آن قد و بالین ناز او
دوش نزاکت است و کنار نزاکت است
آن حسن نازپرور و خط بنفشه فام
باغ نزاکت است و بهار نزاکت است
آن کاو سبوی دختر رز می کشد به دوش
منت کشد که حامل بار نزاکت است
افتاده است کار سعیدا به نازکی
هر جا رود غریب دیار نزاکت است
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر درباره زیبایی و نازکی شخصیتی است که به نزاکت و ظرافت تعلق دارد. شاعر به توصیف ویژگی‌های ظریف و جذاب آن فرد می‌پردازد، مانند قامت زیبا و حالت دلپذیری که همه جا با خود دارد. با اشاره به نقاطی که این زیبایی و نزاکت در آنها وجود دارد، شاعر به احساسات لطیف و ظریف مرتبط با این شخصیت اشاره می‌کند و نشان می‌دهد که هر کجا که این فرد حضور دارد، فضا پر از زیبایی و نزاکت می‌شود.
هوش مصنوعی: دل حساس و لطیف، همیشه در اندیشه زیبایی‌ها و ظرافت‌هاست. او همچون آینه‌ای است که نمایانگر زیبایی و نزاکت می‌باشد.
هوش مصنوعی: آرامگاه آن قامت و زیبایی او، شباهت به لطافت و ظرافت دارد و در کنار آن نیز شکوه و زیبایی وجود دارد.
هوش مصنوعی: آن زیبایی که با ظرافت پرورش یافته، مانند خطی به رنگ بنفشه است و نمادی از لطافت و زیبایی بهاری به شمار می‌آید.
هوش مصنوعی: آن کسی که سبوی دختر را بر دوش دارد، در واقع بار ظرافت و لطافت را به دوش می‌کشد و باید حق شکرگزاری آن را به جا آورد.
هوش مصنوعی: سعید به جایی افتاده که در هر نقطه‌ای که می‌رود، نازکی و ظرافت وجود دارد و او احساس غریبی می‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.