راه رفتن کس نفرماید ز پا افتاده را
نیست تکلیفی ز عالم مردم آزاده را
گر ز ملک بیخودی زاهد خبر یابد شبی
صبح ناگردیده با می می دهد سجاده را
چشم پوشیدن ز عالم، عالم امن است و بس
کس برون از تن نمی آرد لباس مرده را
در لباس شعر، معنی لطف دیگر می دهد
جلوه رنگین تر بود حسن درون پرده را
سینه صافان را سعیدا جای در دل می دهد
دوست دارد بیشتر استاد، لوح ساده را
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به موضوعات عرفانی و معنوی می‌پردازد. شاعر به مفهوم آزادی و رهایی از قید و بندهای دنیا اشاره می‌کند. او بیان می‌کند که کسی که از عالم بیرون می‌رود، نیازی به تکالیف اجتماعی ندارد. اشاره به زاهدی که ممکن است در حالت بیخودی قرار گیرد و در صبح با می (نوشیدنی) سجاده‌اش را ترک کند، نشان‌دهنده‌ی آن است که رهایی از قید و بندهای ظاهری می‌تواند به درک عمیق‌تری از حقیقت منجر شود. همچنین، از سادگی و زیبایی درونی صحبت می‌کند و می‌گوید که افرادی که دل صاف‌تری دارند، برای دیگران جایی در دل دارند. به‌طور کلی، این شعر دعوت به درک معنای عمیق زندگی و زیبایی‌های درون و بیرون انسان دارد.
هوش مصنوعی: کسی که به زمین افتاده، نمی‌تواند دیگران را به راه رفتن وادار کند. کسی که آزاد و بی‌قید است، نیازی به تحمیل قوانین و تکلیف بر دیگران ندارد.
هوش مصنوعی: اگر زاهدی از بی‌خود شدن در ملک باخبر شود، شبی، پیش از طلوع صبح، سجاده‌اش را به می سپارد.
هوش مصنوعی: چنانچه از دنیای مادی چشم‌پوشی کنی، به آرامش و امنیت می‌رسی، زیرا هیچ‌کس نمی‌تواند بدون بدنش به زندگی ادامه دهد.
هوش مصنوعی: شعر به زیبایی و جلوه‌ای خاصی معنا می‌دهد و وقتی که زیبایی درون پرده‌ای پنهان است، این زیبایی بیشتر و رنگین‌تر به نظر می‌آید.
هوش مصنوعی: دوست می‌خواهد که کسانی که دل پاکی دارند، جایی در دلش داشته باشند و به آنها توجه بیشتری کند، مانند استاد که به یک لوح ساده بیشتر اهمیت می‌دهد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.