|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از حال و روز خود می‌گوید. او در درون خود احساس ناراحتی و اندوه دارد و با کشیدن آه، این احساسات را بیان می‌کند. او به نوعی از عشق و جنون سخن می‌گوید و به رغم مشکلات و معضلات، در تلاش است تا خود را از درد و رنج دور کند. همچنین، او به تأثیر صحبت‌های دیگران بر دلش اشاره می‌کند و به دنبال پناهی از این سختی‌هاست.
هوش مصنوعی: در لباسی که به تدریج کهنه و پاره شده، آهی عمیق می‌کشم. مانند شمعی که در تاریکی می‌درخشد، گاهی نفس می‌زنم و از غم‌ها و رازهایم پرده‌برداری می‌کنم.
هوش مصنوعی: اگرچه دیوانگی مرا فراموش کرده‌ام، اما مثل قلمی که در هر جایی کارش را انجام می‌دهد، هر وقت مشکلی پیش بیاید، آهی عمیق می‌کشم.
هوش مصنوعی: گفت‌وگو درباره مردم بر دل من سنگینی می‌کند و من برای آرامش خودم از دندان‌های تیز شیران در امان می‌مانم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
از دل چون سرمه خود میل آهی می کشم
خویش را در گوشه چشم سیاهی می کشم
از حجاب عشق صد زخم نمایان می خورم
تا ز چشم شرمگین او نگاهی می کشم
گرچه دارم چون گل از تخت سلیمان تکیه گاه
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.