|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به تفکر درباره‌ی رفتن افرادی می‌پردازد که روزگاری مانند ما زندگی می‌کردند. شاعر به ما هشدار می‌دهد که به ماندن برای افرادی که هنوز حضور دارند دل نبندیم، زیرا هیچکس از این ماندگان باقی نخواهد ماند. در واقع، زندگی و گذر زمان، همه را به سوی رفتن سوق می‌دهد.
هوش مصنوعی: به زمانی فکر کن که افرادی که قبلاً از دنیا رفته‌اند، هم مانند تو نفس می‌کشیدند و زندگی می‌کردند.
هوش مصنوعی: به دل خود اجازه نده که به ماندن در کنار کسانی که دچار ماندن شده‌اند امید ببندد، زیرا از میان این افراد کسی نیست که واقعاً باقی بماند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
به چیزی که باشد مرا دسترس
بکوشم نیازت نیارم به کس
ندید و نبیند ترا هیچکس
گه رزم مثل و گه بزم دس
بگفت این وزد بانگ را برفرس
فرس جست زیرش چو مرغ از قفس
من و زن در آن خانه تنها و بس
مرا گفت کی شوی، فریادرس
نبد چیز از آغاز، او بود و بس
نمانَد همیدون جز او هیچ کس
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.