اَمْرُو دلبری آواز بییامُو مه گُوشْ
بی‌بنگُ و شرابْ، دَرْدَمْ بویمِهْ بی‌هوشْ
ته شَرْبِتِ لُورِهْ هرکی هٰاکنی نُوشْ
مِجی خِضْرآسٰا وُ مرگْ بَوّهْ فرامُوشْ
اونْ مِحالْ که ته غمْ بییّه مه هم آغوشْ
مه نالِهْ به عَرْشْ شییهْ مِلائِکْ گُوشْ
رِوا نِدارْمِهْ (نه آرمه) غَمْ‌رِهْ کَسْ‌ها کِنی گُوشْ
ته بارِ غَمْ سی مِنْ بُو، کَشِمْ (کشمّه) منْ شه دوُشْ
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
امروز آواز (صلای) دل‌بر به گوشم رسید / بی بنگ و شراب، دز دَم (در آن) بی‌هوش شدم
شربت (شهد) لب تو را هر کس بنوشد / مانند خضر، عمر ابدی می‌یابد و مرگ را فراموش می‌کند
آن‌گاه که غم تو با من هم‌آغوش می‌شد / ناله‌ی من در عرش به گوش فرشتگان می‌رسید
هر شب که عشق تو با من هم‌آغوش می‌شود / فریاد من در عرش به گوش فرشتگان می‌رسد
روا نمی‌دارم که آوای غم تو را کسی بشنود / بارِ غم تو اگر سی من باشد، آن را بدوش خود می‌کشم
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که شخصی از زیبایی و جذبه دلبری صحبت می‌کند و می‌گوید که باید با گوش سپردن به آواز آن دلبری و نوشیدن شراب، تمامی مشکلات و دردهایش را فراموش کند و در حالت بی‌حوشی به سر ببرد. در واقع، این سخن به حالتی از شگفتی و مسخرگی نسبت به عشق و زیبایی اشاره دارد.
هوش مصنوعی: هر کسی که از این شربت لور بنوشد، به جوانی و شادابی بازمی‌گردد و فراموش می‌کند که مرگ وجود دارد.
هوش مصنوعی: هیچ گاه ممکن نیست که در آغوش تو غم را ببینم و ناله‌ام به عرش آسمان برسد و ملائکه گوش فرادهند.
هوش مصنوعی: من هیچ‌کس را نداشته‌ام که در غم‌هایم به من گوش دهد. این درد در دل من سنگینی می‌کند و من تنها به دوش خودم متکی‌ام.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.