اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب
»
شمارهٔ ۱۷۶
در باغ رخت گر به تماشا گردیم
از عقل بری شویم و رسوا گردیم
ما مستانیم و روی تو گلزار است
ترسم که از آن شکوفه رسوا گردیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و جذابیت معشوق اشاره می‌کند و می‌گوید اگر به تماشای او بپردازند، از عقل و منطق خود خارج می‌شوند و رسوا می‌گردند. شاعر خود را مستان توصیف کرده و به زیبایی معشوق که مانند گلزار است اشاره می‌کند، اما از احتمال رسوایی بدلیل جذابیت آن گل‌ها نگران است.
هوش مصنوعی: اگر بخواهیم در باغ زیبایی‌های تو نظاره کنیم، از عقل و درک خود بی‌خبر می‌شویم و رسوا خواهیم شد.
هوش مصنوعی: ما شاداب و سرمست هستیم و زیبایی‌های تو مانند باغی پر از گل است. اما نگرانم که از آن زیبایی‌ها، ما رسوا و آشکار شویم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.