اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب السادس: فی ما هو جامع لشرایط العشق و المشاهَده و الحسن و الموافقه و ما یلیق بهذا الباب
»
شمارهٔ ۱۰۰
عشق تو مدام دم به دم می کشمش
باری است گران به صد قدم می کشمش
چون مور ضعیف و دانهٔ بیش از خود
می افتم و می خیزم و هم می کشمش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر از عشق خود صحبت می‌کند که به صورت مداوم او را تحت فشار قرار می‌دهد. عشق برای او همچون باری سنگین است که هر لحظه آن را حس می‌کند. او به توصیف حالتی مانند مورچه می‌پردازد که با وجود ضعف، به تلاش ادامه می‌دهد و در این مسیر با مشکلاتی مواجه می‌شود. این اشعار نشان‌دهنده عمق و تأثیرات سنگین عشق بر زندگی شاعر است.
هوش مصنوعی: عشق تو هر لحظه به دوش من سنگینی می‌کند و من با زحمت هر گام به جلو می‌روم.
هوش مصنوعی: من همچون موری کوچک و ناتوان هستم که دانه‌ای بزرگتر از خود را می بینم. با تمام تلاش می‌افتم، دوباره برمی‌خیزم و دانه را می‌کشم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.