اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات
»
شمارهٔ ۲۸
بیگانه و آشنایی خویش توی
راحت ده رنج و مرهم ریش توی
بر کار تو چندانک نظر می فکنم
درویش و امیر تو میر و درویش توی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بررسی رابطه میان انسان و خداوند می‌پردازد. شاعر بیان می‌کند که خداوند هم غریب و هم آشناست و می‌تواند هم درد را به ما تحمیل کند و هم شفایی برای آن باشد. در نهایت، او به این نکته اشاره می‌کند که در نظر سنجی درباره کارهای خداوند، او هم درویش و هم امیر است؛ یعنی در عین سادگی و خاکی بودن، در مرتبه‌ای بالا و قدرت‌مند قرار دارد.
هوش مصنوعی: آشنا و بیگانه، هر دو در زندگی تو نقشی دارند؛ در حالی که آسانی‌ها و سختی‌ها را تجربه می‌کنی، درد و درمان عواطف و احساسات تو نیز در این مسیر با تو همراه است.
هوش مصنوعی: هر چه بیشتر به کار تو توجه می‌کنم، می‌بینم که در واقع تو هم مانند یک درویش هستی و هم مانند یک امیر.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.