اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الرابع: فی الطهارة و تهذیب النفس و معارفها و ما یلیق بها عن ترک الشهوات
»
شمارهٔ ۱۱۳
خاک در کس مشو که گردت خوانند
ور گرم چو آتشی که سردت خوانند
تا تشنه تری به حلق بی آب تری
سیر از همه شو تا سَره مَردت خوانند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به ما می‌آموزد که نباید به ظواهر و نظرات دیگران اهمیت دهیم. اگر در زندگی خود با انگیزه و پرشور باشیم، مردم ما را به خوبی خواهند شناخت. همچنین، اگر در جستجوی سیری در زندگی باشیم و از دنیا پرانگیزه باشیم، به ارزش واقعی خود پی خواهیم برد. در واقع، اصل مهم این است که به خودمان و توانایی‌هایمان ایمان داشته باشیم و به دیگران نشان دهیم که چه کسی هستیم.
هوش مصنوعی: به کسی که مانند خاک و بی‌اراده است تبدیل نشو، زیرا در چنین حالتی دیگران تو را تحقیر می‌کنند. همچنین مانند آتش گرم و پر انرژی باش، نه اینکه به حالتی برسی که سرت را سرد بدانند.
هوش مصنوعی: تا وقتی که تشنه‌ای، حتی اگر در جایی بی‌آب باشی، می‌توانی سیراب شوی و از همه جلو بیفتی، تا اینکه دیگران تو را مرد شایسته‌ای بشناسند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.