اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه
»
شمارهٔ ۶۶
در دست زمانه سخت مظلومم من
ورنه چه سزای خطّهٔ رومم من
با صد هنرم هزار غم باید خورد
یا رب که چه محروم و چه محرومم من
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر از مظلومیت خود در برابر زمانه سخن می‌گوید و احساس می‌کند که در سرزمین روم، دچار ظلم و ناامیدی است. او به هنرمندی خود اشاره کرده و می‌گوید برای تحمل غم‌هایش باید هنرمند باشد. در پایان، از خدا درخواست می‌کند که وضع ناگوارش را درک کند و بر او رحم کند.
هوش مصنوعی: من در برابر سختی‌ها و ظلم‌های زمانه بسیار بی‌پناهم، در حالی که لیاقت و شایستگی من بیشتر از این‌هاست.
هوش مصنوعی: برای تحمل هزار درد و رنج، باید هنری در دست داشت. ای خدا، من چقدر در فقر و محرومیت هستم!
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.