اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الثانی عشر: فی الوصیة و الاسف علی مافات و ذکر الفناء و البقاء و ذکر مرتبته و وصف حالته رضی الله عنه
»
شمارهٔ ۴
گیرم که دل از بدی نمی پالایی
باری دل را به بد چه می آلایی
عمر تو نفس نفس همی کاهد و تو
در هر چه زیان تست می افزایی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این بیت در مورد بیهوده‌گی تلاش‌های انسان برای دل خوش کردن خود با بدی‌هاست. شاعر می‌گوید که اگر دل را از بدی‌ها پاک نسازی، چرا به بدی‌ها دل می‌بندی؟ او همچنین به گذر عمر اشاره می‌کند و اینکه با وجود اینکه عمر در حال سپری شدن است، انسان همچنان به کارهای زیان‌آور ادامه می‌دهد. این نشان‌دهنده‌ی ناپایداری و بی‌فایده بودن این رفتارهاست.
هوش مصنوعی: با فرض اینکه نتوانی دل را از بدی‌ها پاک کنی، پس چرا دل را این‌قدر به بدی‌ها آمیخته می‌کنی؟
هوش مصنوعی: عمر تو به آرامی در حال گذر است و در حالی که زمانت می‌گذرد، تو در هر کاری که انجام می‌دهی به زیان خود اضافه می‌کنی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ای روی تو چشم حسن را بینایی
یغماست مرا قبله گر از یغمائی
خندان گل سرخی و بت گویائی
زینست که از بتان تو بی همتائی
پاکی و منزهی و بی همتایی
کس را نرسد ملک بدین زیبایی
خلقان همه خفته‌اند و درها بسته
یا رب تو در لطف بما بگشایی
ای دوست تر، از دو دیده و بینایی
ای آنکه ز پیش چشم ناپیدایی
آن روز که آمدی مرا دربایی
گر تا به قیامت تو غذانی (؟) نایی
در چشم منی روی بمن ننمائی
واندر دلمی هیچ بمن نگرائی
ای جان و دل و دیده و ای بینائی
چون از دل و دیده در کنارم نائی
گر می دو هزار رطل بر پیمایی
تا می نخوری نباشدت شیدایی
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.