اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة
»
الفصل الثانی - فی الاقاویل المختلفة خدمة السلطان
»
شمارهٔ ۷۵
ابروت که آسمان بیاراید ازو
خورشید چو با هلال بنماید ازو
روزم شب گشت رسم عیدی بفرست
خرمای لبت که بوی شیر آید ازو
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر زیبایی ابروان معشوق را توصیف می‌کند و می‌گوید که ابروهای او به مانند آسمانی آراسته‌اند و وقتی که خورشید با هلال ابروهای او دیده می‌شود، روز را به شب تبدیل می‌کند. شاعر همچنین به بوی شیرینی خرمای لبان معشوق اشاره می‌کند، که نشان‌دهنده جذابیت و دل‌فریبی اوست. در کل، این ابیات با زبان زیبا و تشبیهات دل‌نشین، عشق و زیبایی را جلوه‌گر می‌سازند.
هوش مصنوعی: ابرویت مانند آسمانی است که زیبایی می‌آفریند و وقتی خورشید در کنار هلال ظاهر می‌شود، جلوه‌اش بیشتر می‌چشد.
هوش مصنوعی: روز من به شب تبدیل شد، سنت عید این است که خرمایی از لبانت بفرستم که بوی شیر از آن بلند شود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ای دل اگرت هنوز می باید ازو
باید که کشید هرچه می زاید ازو
عاشق شده ای وفا طلب می داری
دیوانَه ندانی که وفا ناید ازو
خالی،که لبت همی بباراید ازو
خالیست سیه که شمک میزاید ازو
صد تنگ شکر خورد ز پهلوی رخت
ترسم که دهان تو به تنگ آید ازو
نام تو که خامشی نمی شاید ازو
بر سینه در فتوح بگشاید ازو
تکرار همی کنم به آواز بلند
تا همچو زبان گوش بیاساید ازو
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.