اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الحادی عشر: فی الطامات و فی الاقاویل المختلفة
»
الفصل الثانی - فی الاقاویل المختلفة خدمة السلطان
»
شمارهٔ ۴۴
آن یافت که بودم به ملولی گم شد
صد گونه فضایل به فضولی گم شد
من بودم و یک دل که خدا را می جست
آن نیز به شومی رسولی گم شد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از احساساتی چون ناامیدی و گمشدگی صحبت می‌کند. او اشاره دارد که تمام فضایل و خوبی‌هایش تحت تأثیر فضولی و حواس‌پرتی قرار گرفته و خود را در سردرگمی می‌بیند. همچنین، دلش که در جستجوی خداوند بود نیز به واسطه شومی و مشکلات گم شده است. به طور کلی، شاعر از دست دادن و گم شدن در زندگی و روحیه خود سخن می‌گوید.
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به سرنوشت و حالتی اشاره می‌کند که شخصیتی که به دنبال فضائل و ویژگی‌های نیکو بوده است، در اثر غفلت و بی‌توجهی به آنها، توانایی‌ها و ارزش‌های خود را از دست داده و به بیهودگی و اشتغال به امور بی‌ارزش پرداخته است. به عبارتی، وقتی که فرد دچار بی‌حوصلگی و تنبلی می‌شود، می‌تواند از مسیر اصلی‌اش دور شود و فضائلش را نادیده بگیرد.
هوش مصنوعی: من تنها بودم و دل‌جویی می‌کردم که خدا را بیابم، اما به بدی سرنوشتی، آن دل هم از من دور شد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.