|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات شاعر به احساسات خود نسبت به محبوب اشاره می‌کند. هر بار که به سوی محبوب می‌رود، می‌بیند که در آنجا چیزی از ثبات و عقل و فرهنگ وجود ندارد. او می‌گوید که نمی‌تواند به حالت شادی و سرور برسد، زیرا کسی که این احساسات را درک کند، کامل نیست و در واقع، او همچون سنگی است که نمی‌تواند به حقیقت زندگی پی ببرد.
هوش مصنوعی: هر بار که به سمت تو می‌روم، در آنجا دیگر ثبات، عقل و فرهنگ معنا ندارند.
هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که کسی که به سماع (رقص و شادی معنوی) نمی‌پردازد، به کمال لازم نرسیده است و مانند سنگ سخت و بی‌روح است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
در چشمِ توام سخن بنیرنگ بود
چون بادهن آیم، سخنم تنگ بود
وین هم زلطافتِ سخن باشد از آنک
در هرچ کنی آب، بدان رنگ بود
امروز که عصر علم و فرهنگ بود
قانون جهان به دیگر آهنگ بود
گر سجدهٔ تو به پیش این سنگ بود
این عیب بود، عار بود، ننگ بود
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.