اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۹۵
دل پرتو لطف تست رایش بفزای
در مقعد صدق خویش جایش بنمای
شهباز سپید عالم پاک است او
این زنگلهٔ خاک زپایش بگشای
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از لطف و کرم الهی سخن می‌گوید و از خداوند می‌خواهد که بر دل او لطفت بیشتری نازل کند. او همچنین به صداقت و راستی خود اشاره می‌کند و از خدا می‌خواهد که جایگاه صدق او را در قلبش نشان دهد. در نهایت، شاعر به ویژگی‌های پاک و والای شهباز سپید (نماد خدا یا معنویت) اشاره می‌کند و از او می‌خواهد که زنگار و آلودگی‌های دنیوی را از پای خود برطرف کند.
هوش مصنوعی: دل من پر از نور محبت توست، اکنون بر زیبایی و بزرگی بخشندگی‌ات بیفزا و در جایگاه حقیقت خود را نشان بده.
هوش مصنوعی: پرنده‌ای سفید و خوش صورت که نماد پاکی و بی‌نقصی است، از زمین سست و آلوده می‌گذرد و تمسخر می‌کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
ای خالق ذوالجلال و ای بار خدای
تا چند روم دربدر و جای به جای
یا خانه امید مرا در دربند
یا قفل مهمات مرا دربگشای
از بهر خدای اگر تویی سرو سرای
یکباره ز من باز مگیر ای بت پای
دیدار عزیز کردی ای بار خدای
سیمرغ نه‌ای روی رهی را بنمای
زانگه که مرا بیافریده است خدای
هر روز فزون بود مرا دانش و رای
گر بفکندم طعنه بدگوی ز پای
بتواند کند کوه را باد ز جای
بر شعر مرا دلیست ای بار خدای
در مدح و ثنای خسرو مدح آرای
می بترکدم دل اندرین تنگی جای
از بهر خدای را دوایی فرمای
در کارگه کوزه‌گری کردم رای
در پایه چرخ دیدم استاد بپای
میکرد دلیر کوزه را دسته و سر
از کله پادشاه و از دست گدای
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.