اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۲۳۷ - الخوف
گر کس دارد زنیک و بد خواه امید
شاید که من از تو دارم ای ماه امید
گفتی که تو را چرا امید از من نیست
خوی تو و بخت من و آنگاه امید؟
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به موضوع عشق و امید اشاره می‌کند. او می‌گوید که اگر کسی امیدی به دوست ندارد، شاید من به تو که زیبا هستی، امید داشته باشم. در ادامه، شاعر به این سوال اشاره می‌کند که چرا امیدی از او نمی‌بیند و این موضوع را به ویژگی‌های شخصیتی و سرنوشت خود نسبت می‌دهد. به طور کلی، ابیات نشان‌دهنده پیچیدگی‌های احساسات انسانی و تاثیر شخصیت فرد بر امیدها و آرزوها هستند.
هوش مصنوعی: اگر کسی زنی دارد که به او خیر نمی‌خواهد، امیدوار است که من از تو، ای ماه، امیدی داشته باشم.
هوش مصنوعی: گفتی چرا از من امیدی نداری؟ حال آنکه سرنوشت و طبیعت تو و من به هم پیوسته است، پس چگونه می‌توانی ناامید باشی؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.