اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۱۶۵ - الرّضا و التّسلیم
هر جان که شنیده است ندای غم تو
بر دوش دل افکند ردای غم تو
تا هست غم تو نام شادی نبرم
شادیّ همه جهان فدای غم تو
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات بیان می‌کند که هرکسی صدای غم beloved را شنیده، بار غمش را به دوش گرفته است. او می‌گوید تا زمانی که این غم وجود دارد، به هیچ‌وجه از شادی سخن نخواهد گفت و تمام شادی‌های دنیا را فدای غم آن محبوب می‌کند.
هوش مصنوعی: هر کسی که صدای اندوه تو را شنیده، دلش را پر از غم کرده و سنگینی غم تو را احساس کرده است.
هوش مصنوعی: تا زمانی که غم تو وجود دارد، هرگز نام شادی را بر زبان نمی‌آورم. تمام شادی‌های جهان را به خاطر غم تو فدای تو می‌کنم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.