اوحدالدین کرمانی
»
دیوان رباعیات
»
الباب الاول: فی التوحید و التقدیس و الذکر و نعت النبوة
»
شمارهٔ ۱۶۴ - الرّضا و التّسلیم
ای دل طلب یار به مشتاقی کن
وز بادهٔ نیستی دمی ساقی کن
خواهی که کمال معرفت دریابی
یک لحظه از آن خویش در باقی کن
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به معشوق و عشق اشاره دارد و از دل خواسته می‌شود که با اشتیاق به دنبال یار باشد. شاعر از ساقی می‌خواهد که دمی او را در حال مستی غرق کند. همچنین تاکید می‌شود که اگر می‌خواهی به کمال معرفت برسی، باید یک لحظه از ذات خود غافل شوی و در همسویی با باقیات زندگی قدم برداری.
هوش مصنوعی: ای دل، با اشتیاق به دنبال محبوب بگرد و لحظه‌ای از ساقی، بادهٔ ناب هستی را بخواه.
هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به حقیقت و معرفت کامل دست یابی، باید یک آن به درون خودت نظری بیندازی و در خودت جست‌وجو کنی.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.