حرف آخر قافیه

شماره ۱: با هزار امید درد دل چو گفتم با طبیب - گفت جز مردن نباشد چاره ی بیمار ما

شماره ۲: ز دردش مردم و آگه نشد خوش وقت بیماری - که بیند وقت مردن بر سر بالین طبیبش را

شماره ۳: بینم ز قفس جانب گلزار چو مرغی - کز ساحت گلشن نگرد کنج قفس را

شماره ۴: باز خون دلم از چشم روانست بروی - تا بروی تو دگر چشم که باز است امشب

شماره ۵: ز خود رازی که پنهان داشتم عمری چه دانستم - که در بزم از نگاهی ناگهان گردد عیان امشب

شماره ۶: بگریه گفتمش این عهد را وفایی هست - بخنده دست ز دستم کشید و هیچ نگفت

شماره ۷: وقتی گذر فکند بمن کاروان عشق - این آتشم بسینه از آن کاروان بجاست

شماره ۸: فکر شیرین همه آزار دل خسرو بود - ورنه هرگز سر پرسیدن فرهاد نداشت

شماره ۹: شبست و دیده ی گردون بخواب و در بر یار - یک امشب از توام ای بخت چشم بیداریست

شماره ۱۰: سحر را در بر اعجاز کجا پای درنگ است - عاقلان را بر عشاق بسی پای بسنگ است

شماره ۱۱: حسرت کشتن من در دل او مردم و ماند - شرم ای هجر نکردی تو چرا از دل دوست

شماره ۱۲: باشد ز هزار لطف خوشتر - خشمی که ز روی ناز باشد

شماره ۱۳: نه غارت خزان و نه غوغای زاغ دید - آسوده بلبلی که گرفتار دام بود

شماره ۱۴: از آتش دل و سیلاب دیده پیدا بود - که عشق خاک من آخر به باد خواهد آمد

شماره ۱۵: خود را مگر باو بفروشم و گرنه من - آن نیستم که خواجه خریدار من شود

شماره ۱۶: گفتم که کاش غیر ترا همنشین نبود - گفتا که غیر نیز مرادش جز این نبود

شماره ۱۷: گفتم خلاف وعده مکن ترک وعده گفت - گفتم که باش یار یکی یار غیر شد

شماره ۱۸: صد نکته جز آزردن ما داشت زلطفش - با غیر بگویید کزو شاد نگردد

شماره ۱۹: گفتمش دل ز غم عشق تو خون خواهد شد - زیر لب خنده‌زنان گفت که چون خواهد شد

شماره ۲۰: گیرم که مرا غیر بکویت ندهد جا - باشد دل من جای تو با این چه توان کرد

شماره ۲۱: دیدن نگذارند بر وی گل و باشد - روزی که خزان آید و بر خاک فشاند

شماره ۲۲: بنمود روی خویش چو چشمم پر آب دید - نتوان بجز در آب بلی آفتاب دید

شماره ۲۳: خواست ناصح تا دهد تسکین من از اضطراب - نام او برد و بسی بر اضطراب من فزود

شماره ۲۴: شادمان غیر به الطاف تو من شادم ازین - که یقینت به وفاداری او نیست هنوز

شماره ۲۵: ز بهر کشتن من گر بهانه میجویی - همین که نیست گناهی مرا گناهم بس

شماره ۲۶: او ز وصل شمع سوزد من ز هجر روی یار - باشد اندر سوختن فرقی که با پروانه‌ام

شماره ۲۷: بدام اندیشه از گلشن بگلشن بیم از دامم - نه در گلشن قرارم بود و نه در دام آرامم

شماره ۲۸: می‌روم تا چه کند مکرمت باده فروش - نقد جانی به کف و حسرت جامی دارم

شماره ۲۹: ناصح این روی ببین منع من از یار مکن - ور دل از کف ندهی عیب خود اظهار مکن