به صدق هرکه سوی کعبه ناقه راهی کرد

نشانِ پاش به هر گام قبله‌گاهی کرد

کبود روی از آن شد بنفشه در گلشن

که با کلاله جعد تو کج کلاهی کرد

ز چین زلف نسیمی نزد به موج عذار

سفینه مردم چشم مرا تباهی کرد

نشان کوکبم اخترشناس بد می یافت

مشاطه خال تو را کند و پر سیاهی کرد

کسی چو خال ز حسن تو کامیاب نشد

مقیم کنج لبت گشت و پادشاهی کرد

دلم ملاطفه یی از لب تو داشت امید

هزار قاصد موزون به نکته راهی کرد

من از ملامت مردم به عشق آزادم

ز سوی من رخ تو خوب عذرخواهی کرد

سجل به پاکی حسن تو صبح صادق داد

که آفتاب و مهش ثبت بر گواهی کرد

دل از تو آب خورد کاروان مصری را

که عارض و ذقنت یوسفی و چاهی کرد

تبارک الله از آیینه شمایل تو

که در مطالعه صورت الهی کرد

عبادت سحری را مکن «نظیری » کم

که هرچه کرد دعاهای صبحگاهی کرد