شیخ ستوده خصلت عبدالنبی که بودش

یکسر صفات نیکو جمله خصال زیبا

دانشوری که بودش از آبگینه دل

روشن چراغ حکمت از نور حق تعالی

بنمود کوکب او رو در نشیب و عالم

شد تیره از غروبش چون از غروب بیضا

از فوتش اهل دل را گردید ساغر چشم

پرخون ز شیشه دل همچون قدح ز مینا

چون مرغ روحش از جسم پرواز کرد و بنمود

آن بر فراز طوبی این زیر خاک مأوا

کلکم نوشت مشتاق تاریخ سال فوتش

حیف از حیات نادان افسوس مرگ دانا