|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات از زیبایی و شیرینی گفتار معشوق سخن می‌گوید. هرگاه او لب باز کند، صحبت‌هایش باعث عاشق شدن شنونده می‌شود. کلماتی که از لب شیرین او می‌گذرد، به دل می‌نشینند و جدا شدن از آنها سخت است. شاعر به این نکته اشاره می‌کند که گویی زبان او به بیان عشق و گفت‌وگوهای عاشقانه عادت کرده است.
هوش مصنوعی: هر زمان که آن معشوق با لب‌های شیرینش سخن بگوید، صحبت‌هایش برای عاشق مانند داستانی جذاب و دلنشین می‌شود، انگار که او همانند ماه زیبا و خیره‌کننده است.
هوش مصنوعی: هر کلامی که از لب‌های شیرین او عبور کند، به آنها چسبیده و به سختی از آنها جدا می‌شود.
هوش مصنوعی: داستان را به گونه‌ای تعریف می‌کند که گویی همین حالا زبانش به گفتن آن داستان عادت کرده و با آن آشنا شده است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
گر پادشه به کوی تو آید گدا شود
در کوی تو گدا برود پادشه شود
مخرام هر طرف که ز قد تو کار حُسن
بالا گرفته است، مبادا بلا شود
گیتی چو عکس نور تجلای توست
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.