دل یوسف نژادان یوسف چاه زنخدانت

گریبان چاک می روید گل از شوق گریبانت

سپاه غمزه ات را در هزیمت فتح می باشد

شکست افتاد در دلها چو برگردید مژگانت

حریف دادخواهان نیستی بیداد کمتر کن

چو گل بر میفروزی گر بگیرد خار دامانت

زچاک زخم صدجا می گشایم در بروی او

زند گر بر دل حلقه زلف پریشانت

چنان خواهم بمستی کام از لعل لبت گیرم

که گردی از نمک باقی نماند در نمکدانت

باین ضعفی که نتوانم به بیهوشی زخود رفتن

توانم رفت چون پروانه هر ساعت بقربانت

تمام از پای تا سر مهربانی و وفائی تو

بزخم صید مرهم می گذارد آب پیکانت

مگر بادی بقصد کشتن شمع مزار آید

وگرنه کیست کاید بر سر خاک شهیدانت

کلیم آنروز سردار وفاکیشان ترا دانم

که در راه وفای او نه سر مانده نه سامانت