گنجور

 
جویای تبریزی

با آنکه فتاده ام به راهش چون گرد

یکبار به سهو هم مرا یاد نکرد

هی هی چه بلا شوخ دل آزار است او

الله چه بی مروت است آن بی درد

 
sunny dark_mode