گنجور

 
جویای تبریزی

میستاند باج از صرصر نگاه تند خلق

حسن را در پرده بر چون در ته دامن خلق

در لحد جویا چراغم روشن از مهر علی است

گو نباشد بر سر خاکم پس از مردن خلق

 
sunny dark_mode