گنجور

 
جامی
جامی » دیوان اشعار » فاتحة الشباب » غزلیات »

شمارهٔ ۸۱۰

ای دل و دیده هر دو خانه تو

سر من خاک آستانه تو

کاش بر من رسد نه بر توسن

دمبدم زخم تازیانه تو

همه تن گوش می شوم از شوق

هر کجا می رود فسانه تو

هر کسی خوش به گوشه طربی

من و غمهای بی کرانه تو

هر طرف ناوک از چه می فکنی

دل ما بس بود نشانه تو

بهر ناکشتنم بهانه مجوی

که مرا می کشد بهانه تو

جامیا بوی درد می آید

از غزلها عاشقانه تو