درد ما را ز وصال تو دوا کی باشد

کام جانم ز دهان تو روا کی باشد

به وفا وعده همی کرد که یارت باشم

در دل ماهرخان مهر و وفا کی باشد

گفته بودی غم کارت بخورم صبری کن

صبرم از روی نگارین تو تا کی باشد

آنکه جان را به غمت باخت و نشد شاد به وصل

به غم و اندُهت ای دوست سزا کی باشد

بیش از این جور و جفا بر من مسکین مپسند

که مرا طاقت این جور و جفا کی باشد

از جهانم شده یکتا به غمت خرسندم

که به یک دل صنما قبله دو تا کی باشد

چون تو سلطان جهانی نظری دار به ما

گرچه اندیشه سلطان و گدا کی باشد