من آن آشفته مستم که آنساعت که برخیزم

ز سوز جان پر آتش قیامتها برانگیزم

خلیل عشق دلدارم ز آتش گلشنی دارم

از آنرو جانب آتش ز صحن روضه بگریزم

بدان ساقی چو پیوستم هزاران توبه بشکستم

ز جام عشق چون مستم چه مرد زهد پرهیزم

اگر دانم که دلدارم کشد تیغ و کشد زارم

برهنه رو به تیغ آرم بجان خویش بستیزم

اگر آن عیسی جان را گذار افتد بخاک من

ز انفاس مسیحائی چو گرد از خاک برخیزم

خیال دوست در خلوت چو با جانم بیاویزد

مرا دیگر نمی شاید که با هر کس بیامیزم

من این نار حسینی را فرو کشتن نمی یارم

اگر چه هر نفس مشکی ز اشک دیده می‌ریزم