فرهود
تاریخ پیوستن: ۱۸م شهریور ۱۴۰۲
| آمار مشارکت‌ها: | |
|---|---|
حاشیه‌ها: |
۳۰۱ |
ویرایش‌های تأیید شده: |
۴٬۴۱۹ |
ترانه‌های مرتبط تأیید شده: |
۶ |
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۶ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۱۷:۵۱ دربارهٔ سعدی » گلستان » باب هفتم در تأثیر تربیت » حکایت شمارهٔ ۱۷:
بدرقه یعنی محافظ و گارد
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۶ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۱۴:۳۴ دربارهٔ سعدی » گلستان » باب اول در سیرت پادشاهان » حکایت شمارهٔ ۱۶:
در تمام اشعار کهن ایرانی تلفظ گرسنه، گُرْسِنِه یا گُرْسَنِه درست است. در خوانش شعرها، تلفظ امروزی آن یعنی در سیلاب اول «گُرُس» کاملا غلط است. این تلفظ غلط ظاهرا در دوره قاجار و پایتختی تهران همه‌گیر شده است.
و زآن پس بیامد سوی میمنه
چو شیر ژیان کاو شود گرسنه
فردوسی
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۶ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۰۵:۴۱ دربارهٔ سعدی » گلستان » باب سوم در فضیلت قناعت » حکایت شمارهٔ ۲۷:
گویا منظور از «زر یک مَرده» یعنی سکه‌ای که تصویر یک آدم بر آن نقش شده است. که معمولا سکه زر بوده است.
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، یکشنبه ۵ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۰۳:۰۲ دربارهٔ نظامی » خمسه » خسرو و شیرین » بخش ۴۶ - وصیت کردن مهین‌بانو شیرین را:
شیشه‌باز کسی است که برای نمایش در حین رقص، ساغرها یا گوی‌های شیشه‌ای را پیاپی به هوا اندازد و بگیرد.
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، یکشنبه ۵ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۰۳:۰۱ دربارهٔ نظامی » خمسه » خسرو و شیرین » بخش ۴۰ - افسانه‌سرایی ده دختر:
شیشه‌باز کسی است که برای نمایش در حین رقص، ساغرها یا جام‌های شیشه‌ای را پیاپی به هوا اندازد و بگیرد و یا بر دست و سر نگه دارد.
در اینجا یعنی کار فلک این بود که مثل شیشه‌باز پیاپی به آنها جام باده بدهد.
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، یکشنبه ۵ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۰۳:۰۰ دربارهٔ نظامی » خمسه » خسرو و شیرین » بخش ۱۷ - به خواب دیدن خسرو نیای خویش انوشیروان را:
شیشه‌باز کسی است که برای نمایش در حین رقص، ساغرها یا گوی‌های شیشه‌ای را پیاپی به هوا اندازد و بگیرد.
در اینجا کنایه از خورشید است.
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، یکشنبه ۵ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۰۲:۳۶ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۸۴:
شیشه‌بازی عملی است برای نمایش که رقاصان در حین رقص ساغرها یا گوی‌های شیشه‌ای را پیاپی به هوا اندازند و بگیرند.
حافظ این تسلسل و پی‌در پی فروآمدن شیشه‌ها و ریختن اشک را به‌هم تشبیه کرده است.
از دیگر نمایش‌ها رسن‌بازی بوده است که رقاص بر رسن و ریسمان می‌رقصیده است.
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، شنبه ۴ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۱۴:۳۵ دربارهٔ سعدی » بوستان » باب پنجم در رضا » بخش ۵ - حکایت:
رنج‌برد در اینجا یعنی رنج بردن
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۱۸:۲۲ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۷۶:
هجده‌ای در اینجا گویا یک سکه کم‌ارزش در زمان مولانا بوده است.
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۰۱:۵۳ دربارهٔ عطار » پندنامه » بخش ۴۴ - در بیان آنکه خواری آورد:
هرکه بنشیند ز بر دست صدور
هرکه بنشیند ز بر صدر صدور
هم نوشته شده است.
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، جمعه ۳ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۰۰:۴۸ دربارهٔ عطار » پندنامه » بخش ۳۶ - در بیان چار چیز که از خطاهاست:
بیت سوم افتاده است و در اینجا نیست:
کام نفس بد برآوردن خطاست
زانکه دشمن را بپروردن خطاست
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، پنجشنبه ۲ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۲۱:۳۳ در پاسخ به رضا ساقی دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۵۷:
نافه آهوی ختن، گره یا غده‌ای است سیاه رنگ که در صحرا می‌افتد و آنرا جمع‌آوری می‌کرده‌اند و می‌فروخته‌اند و خریدار آن را باز می‌کرده است که به این باز کردن، نافه‌گشایی می‌گویند.
از این سبب آنرا به گره زلف تشبیه کرده‌اند که سیاه‌رنگ است و نیز درشت است. زلفی که انبوه باشد و بافته شود گره‌های درشتی می‌سازد شبیه نافه آهو.
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، سه‌شنبه ۳۰ آبان ۱۴۰۲، ساعت ۱۵:۲۰ دربارهٔ باباطاهر » دوبیتی‌ها » دوبیتی شمارهٔ ۴۷:
خوشا آنانکه هر شامان تِه وینِن
سخن با تو گِرِن با تو نشینِن
مو که پایِم نَبی آیِم تِ وینِم
بشِم آنان بوینِم که تِ وینِن
خوشا آنانکه هر شب تو را می‌بینند
با تو هم‌صحبت هستند و با تو هم‌نشین
من که پا و توان آن را ندارم که بیایم و تو را ببینم
می‌روم آنان را می‌بینم که تو را می‌بینند.
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، سه‌شنبه ۳۰ آبان ۱۴۰۲، ساعت ۱۲:۴۴ دربارهٔ نظامی » خمسه » لیلی و مجنون » بخش ۳۳ - انس مجنون با وحوش و سباع:
دیوانه فش یعنی دیوانه‌وش
شبیه دیوانه
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، سه‌شنبه ۳۰ آبان ۱۴۰۲، ساعت ۱۲:۳۱ در پاسخ به شکوه دربارهٔ نظامی » خمسه » مخزن الاسرار » بخش ۵۲ - مقالت هفدهم در پرستش و تجرید:
«زبانی فَش»، فش در اینجا یعنی وش مثل مهوش
از نظامی است: دیوانه‌فش و چو دیوِ دربند
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۲۹ آبان ۱۴۰۲، ساعت ۱۶:۴۱ در پاسخ به مهران ش دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۳۱:
کل مصرع دوم درباره زمان است. پس کی به معنی «چه وقت؟» درست است.
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۲۹ آبان ۱۴۰۲، ساعت ۱۶:۳۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۳۱:
رخش می‌بیند و گل می‌کند خوی
تلفظ خوی به معنی عرق، خی نیست و با خُوی (به معنی خصلت) هم متفاوت است.
khwei را در یک سیلاب و ضرب بگویید آنوقت درست است. (khvei غلط است، khei هم غلط است. بلکه یک صوت ترکیبی است که امروزه از زبان فارسی حذف شده است )
اگر اشعار کهن فارسی را بیشتر بخوانید که این کلمه در آنها بکار رفته است و به وزن اشعار توجه کنید این کلمه به معنی عرق، تنها تلفظ درستش همین است. اگر تلفظش خی بود آنرا خی می‌نوشتند.
ز گرمی رویِ خسرو خوی گرفته
صبوحِ خرمی را پی گرفته
نظامی
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۲۹ آبان ۱۴۰۲، ساعت ۱۶:۲۶ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۶:
شراب‌خورده و خوی‌کرده می‌روی به چمن
تلفظ خوی به معنی عرق با خُوی به معنی خصلت متفاوت است. خیلی نزدیک به وزن «می» است.
khwei را در یک سیلاب و ضرب بگویید آنوقت درست است. (khvei غلط است، khei هم غلط است. بلکه یک صوت ترکیبی است که امروزه از زبان فارسی حذف شده است )
اگر اشعار کهن فارسی را بیشتر بخوانید که این کلمه در آنها بکار رفته است و به وزن اشعار توجه کنید این کلمه به معنی عرق، تنها تلفظ درستش همین است. اگر خی خوانده می‌شد آنرا خی می‌نوشتند.
ز گرمی رویِ خسرو خوی گرفته
صبوحِ خرمی را پی گرفته
نظامی
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۲۹ آبان ۱۴۰۲، ساعت ۱۶:۱۰ دربارهٔ حافظ » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۲۵:
از تابِ آتشِ می بر گردِ عارضش خوَی
تلفظ خوی به معنی عرق با خُوی به معنی خصلت متفاوت است. خیلی نزدیک به وزن «می» است که در همین بیت آمده است.
khwei را در یک سیلاب و ضرب بگویید آنوقت درست است. (khvei غلط است، khei هم غلط است. بلکه یک صوت ترکیبی است که امروزه از زبان فارسی حذف شده است )
اگر اشعار کهن فارسی را بیشتر بخوانید که این کلمه در آنها بکار رفته است و به وزن اشعار توجه کنید این کلمه به معنی عرق، تنها تلفظ درستش همین است. اگر خی خوانده می‌شد آنرا خی می‌نوشتند.
ز گرمی رویِ خسرو خوی گرفته
صبوحِ خرمی را پی گرفته
نظامی
فرهود در ۱ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۶ آذر ۱۴۰۲، ساعت ۱۹:۲۶ دربارهٔ سعدی » گلستان » باب هفتم در تأثیر تربیت » حکایت شمارهٔ ۱۲: