گر ناله ای ازین دل پر غم برآورم
شور از چهار گوشه عالم برآورم
آهی اگر زنم به سحر چون صدا ز کوه
غوغا ز هفت گنبد اعظم برآورم
هر شب به صدمه نفس سرد و آه گرم
ترکیب آسمان همه از هم برآورم
از درد و آتش دل اگر نعره ای زنم
دود از نژاد دوده آدم برآورم
رضوان به گوش و گردن حورا درافکند
هر در کزین دو دیده پرنم برآورم
در مجلس سپهر چو گلدسته آورند
خاری که من ازین دل پرغم برآورم
از جور این خران چو بنالم سحرگهی
گرد از مقام عیسی مریم برآورم
ناهید بر افق ز عنا ساز بشکند
چون ناله ای که زیر و گه از بم برآورم
دم در کشیده ام ز جهان و ز همدمان
ترسم جهان بسوزم اگر دم برآورم
غم با کدام غمخور یکدل به سربرم
دم با کدام مونس محرم برآورم
از اهل روزگار چنان دلشکسته ام
کم نیست دل که یکدم خدم برآورم
هرصبحدم ز نسیم هوای دوست
بر رخ هزار قطره شبنم برآورم
آمد زمان آنکه به نور رضای حق
خود را ز قعر این چه مظلم برآورم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از دل پرغصه و درد خود ناله می‌کند و احساسات عمیقش را بیان می‌کند. او می‌گوید اگر صدایی از دلش برآید، ممکن است که غوغا و شور در کل عالم ایجاد کند. او با توصیفاتی چون آه سرد و ناله گرم نشان می‌دهد که روحش پر از ناراحتی است و هر درد و آتش دلش می‌تواند دودی از نسل بشر برآورد. همچنین شاعر به غم و تنهایی خود اشاره می‌کند و از اینکه چگونه می‌تواند با دیگران همدردی کند، ابراز نگرانی می‌کند. او می‌خواهد با رضای خدا به روشنی و نور برسد و از این تاریکی و مظلومیت رهایی یابد. در کل، این شعر بیانگر عواطف عمیق انسانی و جستجوی آرامش در میان درد و رنج است.
هوش مصنوعی: اگر از دل پر درد خود ناله‌ای سر دهم، طوری خواهد شد که همه جا در جهان را تحت تأثیر قرار خواهد داد.
هوش مصنوعی: اگر در صبح زود آهی سر دهم، صدای من به قدری طنین خواهد داشت که از کوه‌ها و از هفت گنبد بزرگ به گوش خواهد رسید و باعث ایجاد سروصدایی عظیم خواهد شد.
هوش مصنوعی: هر شب با نفس سرد و آوای گرم خود آسمان را به هم می‌زنم و همه چیز را به هم می‌ریزم.
هوش مصنوعی: اگر از دل درد و آتش فریاد بزنم، به قدری شدید خواهد بود که دود آن به ریشه و اصل بشر برمی‌گردد.
هوش مصنوعی: بهشت با زیبایی‌ها و لطافت‌هایش در گوش و گردن حوریان جلوه‌گری می‌کند و من از هر دری که به این دو چشم پر از اشک و احساس نگاهی بیفکنم، به آن زیبایی‌ها دست یابم.
هوش مصنوعی: در میان آسمان مانند گلدسته، خار و خاشاکی وجود دارد که من از دل پرغم خود، آن را بیرون می‌آورم.
هوش مصنوعی: من از ظلم و ستم این افراد نالانم، و در سحرگاهان به قدری ناله‌ام بلند است که انگار از مقام حضرت مریم بلند می‌شود.
هوش مصنوعی: ناهید، ستاره زیبا، از دوردست‌ها به سوی افق می‌آید و همچون صدای ناله‌ای که ناگهان از اعماق بلند می‌شود، برمی‌خیزد.
هوش مصنوعی: من از دنیا و همراهانم دوری جسته‌ام و نگرانم اگر زبان به سخن بگشایم، این دنیا دچار آتش و ویرانی خواهد شد.
هوش مصنوعی: با کدام دوست دلسوز و همدل می‌توانم غم‌هایم را در میان بگذارم و با کدام همراه صمیمی می‌توانم درد و دل کنم؟
هوش مصنوعی: من از دست مردم زمانه آنقدر دلbroken شده‌ام که دیگر جای دل را ندارم و هر لحظه می‌خواهم به آنها پاسخ دهم.
هوش مصنوعی: هر صبح که نسیم دلپذیر عشق او بر چهره‌ام بوزد، از شادی و شگفتی هزاران قطره شبنم را به یاد او بر می‌آورم.
هوش مصنوعی: زمانی فرا رسیده که باید به واسطه نور رضای خداوند، خود را از عمق این ظلمت بیرون بیاورم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
گر از میان آتش دل دم برآورم
زان دم دمار از همه عالم برآورم
در بحر نیلی فلک افتد هزار جوش
گر یک خروش از دل پر غم برآورم
گر ماتم دلم به مراد دلم کشم
[...]
گر من ز سوز عشق تو یک دم بر آورم
دود از نهاد گنبد اعظم بر آورم
گفتم بنالم از غم عشق تو پیش وصل
هجرت رها نکرد که خوددم برآورم
اشک سناره بر رخ گردون روان شود
[...]
گر صبحدم ز سوز غمت سر برآورم
گرد از نهاد عالم و آدم برآورم
هر دم هزار بار فرو می رود نفس
تا کی نفس فرو برم و غم برآورم؟
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.