ای خسروی که نام ترا سروران دهر

از فخر حرز بازو و نقش نگین کنند

وز آب دیده خاک درت را شکستگان

چون مومیائی از پی درمان عجین کنند

وندر سراست خنگ فلک را هوای آن

بهر رکوب قدر تو روزیش زین کنند

هر شب به حفظ سکنه عالیجناب تو

پیکان آسمان همه قصد زمین کنند

کروبیان دعای ترا همچو قرط و طوق

درگوش چرخ و گردن وح الامین کنند

روباه بازیئی بود ار با شجاعتت

یادی ز چنگ و پنجه شیر عرین کنند

بیهوده تازیئی بود ار باسیاستت

ذکری ز قدر و شوکت چرخ برین کنند

جود تو بی ملال ببخشد به یک سئوال

نقدی که در خزاین کانها دفین کنند

رای تو بی خلاف ببیند به یک نظر

سری که زیر دامن جانها مکین کنند

فرخ رخا رحیم دلا قصه ای بخوان

کز استماع آن در و دیوار امین کنند

زیرا که خسروان جهان عفو و مرحمت

بیش از دل رحیم و رخ شرمگین کنند

تا چند روشنان فلک بر بساط خاک

چون سایه ام سیاه رخ و ره نشین کنند

تا کی به قید هجر تنم را نهند بند

تا کی به درد صبر دلم را حزین کنند

جز با تو با کدام کس این ماجرا کنم

کآنان جواب من ز ره داد و دین کنند

انگشت و کلک را بشکافم ز طیرگی

گر جز ترا خطاب امین و یمین کنند

طوطی زبان خویش بخاید ز غبن و جور

با صعوه گر حکایتی از یا و سین کنند

صدق است کارم ار همه عیب است و گر هنر

بشنو که صادقان همه تصدیق این کنند

شغلم امانت است اگر نیک اگر بد است

آری که راستان همه نامم امین کنند

صافی ست اندرونم اگر ناکس ار کسم

صافی دلانم از قبل این گزین کنند

از درد من به خون جگر گریه آورند

وز سوز من به دود دل من چنین کنند

خار گلی اگر بخلد دامن مرا

ای بس گلاب دیده که در آستین کنند

اینها مگیر و دور مشو نظم عذب بین

کارباب فضل نامش سحر مبین کنند

آب حیات خاک شود پیش این نمط

با لطف او چه نسبت ماء معین کنند

آنکس منم که سحر حلال بیان من

با سحر سامریش قریب و قرین کنند

در من نگر به چشم بصیرت که من کیم

صاحب بصیرتان نظر دوربین کنند

گر مرد رحمتم به نویدم امید ده

تا اهل روزگار گمان را یقین کنند

ور اهل لعنتم به سیاست خطاب کن

تا نام خاکسارم همه دیو لعین کنند

فتراک دولت تو مرا دستگیر بس

آری خود اعتصام به حبل المتین کنند

یک پشت گرمی از کرمت بس بود مرا

گرچه مرا فسرده دلان پوستین کنند

زیبد اگر مبرد عفوم دهی نه شغل

محروریان کجا طلب انگبین کنند

آنانکه که از تجرع کوثر شوند مست

کی یاد شور و ذکر نم پارگین کنند

آزاد کن مرا که جهانی ز اهل فضل

جان را به منت تو مکرم رهین کنند

آن کن ز مردمی که همه آفریدگان

تا آفرینش است ترا آفرین کنند

گویند یک زبان که بزرگان و خسروان

مکنت چنین دهند و ترحم چنین کنند