ای نعل من از غمت در آتش
دل سوخته بر دلم هر آتش
نبود عجب ار چو آب گردد
از خجلت روی تو تر آتش
اندر خور چوب شد، که خود را
با روی تو داشت همبر آتش
می بر لب چون می تو، گشته ست
اندر دل جام و ساغر، آتش
آتش زحیای روی تو، آب
دود، از سخط خصلن برآتش
از نسبت نور چهره ی توست
در عالم کون بر سر آتش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به غم و عشق اشاره دارد که باعث سوختن دل شاعر شده است. شاعر از جنایت و زیبایی چهره محبوب خود سخن می‌گوید و بیان می‌کند که عشق او مانند آتش سوزان است. او ناتوانی خود را در برابر جذبه محبوبش نشان می‌دهد و می‌گوید که حتی آب نیز از شرم عشق او به آتش تبدیل می‌شود. در نهایت، او آتش عشق را نتیجه نور و زیبایی چهره معشوق می‌داند که بر تمامی جهان تاثیر گذاشته است.
هوش مصنوعی: ای نعل تو، نشان غم و اندوهم است و دلم چون آتشی سوخته است که هر لحظه شعله‌ورتر می‌شود.
هوش مصنوعی: عجیب نیست اگر چهره‌ات به علت شرم و خجالت، مانند آب خیس شود و آتش به جانم بیفتد.
هوش مصنوعی: با چوبی که به دست دارد، خود را به آتش نزدیک کرده است و می‌خواهد با چهره‌ی تو در آتش سوخته و یکپارچه شود.
هوش مصنوعی: شرابی که بر لب است، در دل به مانند جام و ساغر شعله‌ای افروخته است.
هوش مصنوعی: آتش ناشی از زیبایی تو باعث ایجاد دود و آب شده است و این نشان دهنده‌ی تاثیرات عمیق عشق و زیبایی تو بر تمام وجود من است.
هوش مصنوعی: چهره‌ی تو مانند نوری است که در جهان وجود دارد و بر بالای آتش می‌درخشد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.