حرف آخر قافیه

شماره ۱: چون به کف گیری ز بهر امتحان آیینه را - می‌کند نور رخت در جسم جان آیینه را

شماره ۲: ز من دل برده بود آتش‌عذار تیزمژگانی - به صد جلدی برون آوردم از چنگش کباب اما

شماره ۳: به سوی ما گهی دلدار می‌آید به جنگ اما - نوازش می‌نماید شیشه دل را به سنگ اما

شماره ۴: به هر دستی جدا پیمانه‌ای دارد گل رعنا - عجایب جلوه مستانه‌ای دارد گل رعنا

شماره ۵: دست دل کوته و دامان وصال تو بلند - کی در این راه به جایی رسد اندیشه ما

شماره ۶: سخن خوب است ز اول خاطر کس را نرنجاند - که بعد از گفتگو سودی ندارد لب گزیدن‌ها

شماره ۷: چون قلم روزی که می‌بستم میان خویش را - وقف شرح دوستی کردم زبان خویش را

شماره ۸: هر ذره‌ را ز مهر کمندی است در گلو - نگذاشته است دام تو یک آفریده را

شماره ۹: می‌توان ادراک کردن صورت احوال خویش - چشم اگر بینا کنی عالم تمام آیینه است

شماره ۱۰: ای آب خضر لعل لب یار به از توست - وی عمر ابد دیدن دلدار به از توست

شماره ۱۱: بلبل گلشن تصویر در و دیوارم - روز ویرانی من موسم پرواز من است

شماره ۱۲: جلدی است روزگار سراسر حدیث غم - بر هر ورق که می‌نگرم مدعا یکی است

شماره ۱۳: گیرم ز تو بینایی و گردم به تو حیران - القصه به غیر از تو کسی در نظرم نیست

شماره ۱۴: گویی که در آغوش نسیم است غبارم - پوشید نظر هرکه نگاهش به من افتاد

شماره ۱۵: به دل‌نشینی داغ تو برگ عیشی نیست - همین گل است که تا حشر رنگ و بو دارد

شماره ۱۶: تو را دادند چشم و دست و پا هر یک دو، الا دل - که چون لیلی است یک محمل تو را باید یکی باشد

شماره ۱۷: مزن به سنگ جفا شیشه دل ما را - از آن بترس که چون بشکند صدا نکند

شماره ۱۸: به حیرتم که چسان وادی‌ای است راه فنا - که هرکه رفت دگر روی بر قفا نکند

شماره ۱۹: تعمیر ماست خانه خرابی اگر کسی - ما را خراب می‌کند آباد می‌کند

شماره ۲۰: ایمنی قصاب ما را بیشتر ز افتادگی است - بر تن ما خاکساری کار جوشن می‌کند

شماره ۲۱: دست در زلف مهی باید کرد - فکر روز سیهی باید کرد

شماره ۲۲: چه بینا گشته‌ای از بهر عیب دیگران دیدن - تو را دادند مژگانی که سرپوش نظر باشد

شماره ۲۳: ای شعله لاف پاکی دامن چه می‌زنی - پروانه‌ات همیشه در آغوش می‌کشد

شماره ۲۴: تا نیافتد پرتو خورشید بر رخسار گل - با خود از دیبای ابری سایه‌بان دارد بهار

شماره ۲۵: بی‌تابی دل ساخت مرا چون کف خاکی - ویران شود آنجا که بود زلزله بسیار

شماره ۲۶: ز دانایی شنیدم گنج در ویرانه می‌باشد - بنای خانه دل هر قدر ویران شود بهتر

شماره ۲۷: ره خلق دادی به خود جاده باش - به این وادی افتادی افتاده باش

شماره ۲۸: عین بینایی است چشم از عیب مردم دوختن - پرده‌پوشی کن که در این پیرهن بی‌جاست چاک

شماره ۲۹: از سینه و دل ما نشنید کس صدایی - مردیم از جدایی ای سنگدل کجایی