سحر بشیر ملکزاده اردشیر آمد

مرا دوباره به پستان شوق شیر آمد

نگشته بود تباشیر صبح فاش هنوز

که سوی من زره آن ماهرو بشیر آمد

سیه غلامکم از خوشدلی صفیری زد

که خواجه مژده که از ره یکی سفیر آ‌مد

هنوز داشت دوصد گام راه تا بر من

کس‌ از دو زلف همی نکهت عبیر آمد

گه مصافحه سرپنجگان سیمینش

درون دست من از نازکی حریر آمد

چو در برش بگرفتم دو دست من لغزید

ز طرف دوشش و در یک بقل خمیر آمد

به چشم من همه اندامش از روانی و لطف

چو شعرهای ملکزاده اردشیر آمد

د‌و سال پیشترک کاش نامه می‌آورد

چو عذر قافیه خواهم دریغ دیر آمد

اگر چه وقتی آمد که از حرارت تب

مزاج م‌ا همه سوزان‌تر از سعیر آمد

ولی چو آمد رنجم برفت پنداری

که پیک رحمت از گنبد اثیر آمد

مرا ز سلسلهٔ رنج و درد کرد خلاص

گمان بری‌ که بر روی تن زریر آمد

سپرد نامه و بگشود نامه را دیدم

که بوی مشکم در مغز جای‌گیر آمد

نه نامه بود یکی درج بود پر ز گهر

به چشم ارچه‌ گهرها به رنگ قیر آمد

مگر ز مردمک چشم بود دودهٔ او

که چشم تار من از دیدنش‌ بصیر آمد

به‌ گاه خواندنش از فرط وجد در گوشم

چو چنگ باربد آواز بم و زیر آمد

رست نیشکرم از دوگوش‌ بسکه درو

همی عبارت شیرین و دلپذیر آمد

فکنده بود تب از پا مرا هزاران شکر

که حرز مهر ویم باز دستگیر آمد

چه شکر جودش ‌گویم‌ که پیش‌ همت او

هزار جودی همسنگ یک نقیر آمد

احاطه یافته بر هرچه هست همت او

از آنکه همت او عالم کبیر آمد

به هرچه حکم‌ کند قادرست پنداری

که آفرینش در چنگ او اسیر آمد

به‌ کوه روزی اوصاف عزم او خواندم

ادا نکرده سخن ‌کوه در مسیر آمد

ملک‌نژادا ای‌ کز کمال عز و شرف

چو ذات پاک خرد خاطرت خطیر آمد

به خاک پای تو تا شوکت ترا دیدم

جهان هستی در چشم من حقیر آمد

مگرکه شخص تو تمثال خود ز عقل کشید

که ذات پاک تو چون عقل بی‌نظیر آمد

به درگه تو سماوات سبع را دیدم

همی به شکل کم از عرض یک شعیر آمد

لباس‌ عقل‌ که‌ کون و مکان در او گنجد

به قد قدر تو سنجیدمش قصیر آمد

تو خود به دانش صد عالم‌کبیرستی

به نسبت ارچه تنت عالم صغیر آمد

شود ز فرط غنا مستجار هرچه غنیست

هر آن گدا که به جود تو مستجیر آمد

صفات خلق تو هر گه نگاشت خامهٔ من

صدای شهپر جبریلش از صریر آمد

تنور عمر عدو سرد به‌ که نان هوس

هر آنچه پخت به‌ کام امل فطیر آمد

ز دشمن تو نفورند خلق پنداری

ز مادر و پدرش طعم و بوی سیر آمد

ز هم معانی و الفاظ سبق می‌جستند

چو یاد مدح توام دوش در ضمیر آمد

قلیل جود تو دنیاست وانچه هست درو

زهی قلیل‌که دارای صدکثیر آمد

چه رزمگاهان زین پیش کز سموم اجل

هوای معرکه سوزان‌تر از اثیر آمد

به ‌گوش‌ گردون ‌گفتی‌ که زیبق افکندند

ز بسکه نعرهٔ رویین خم و نفیر آمد

گمان نمود مخالف چو تف تیغ تو دید

که از گلوی جهنم بر‌ون زفیر آمد

چو دید رمح تورا بدسگال با خود گفت

اجل کشیده سنان باز خیرخیر آمد

چو خارپشت سخنگو بالامان برخاست

ز بسکه بر تن خصم تو چوب تیر آمد

عقاب تیر تو با بشکرد کبوتر مرگ

ز هر کرانه چو صباد در صفیر آمد

بدان رسید که قهرت جهان خراب کند

ولیک رحمت تو خلق را مجیر آمد

ز فر طالع منصور بر زمانه ببال

که ناصرالدین شه مر ترا نصیر آمد

به مرد فتنه در آن روز کاو به طالع سعد

طراز تاج شد و زینت سریر آمد

از آن به پیر و جوان واجبست طاعت او

که هم به بخت جوان هم به عقل پیر آمد

فلک چگونه تواند که دم زند ز خلاف

که نظم ملکش در عهدهٔ امیر آمد

مهین اتابک اعظم یگانه صدر جهان

که بحر باکف رادش‌کم از غدیر آمد

ستاره صدرا ای آنکه جرم‌کوه‌گرن

به نزد حلم تو همسنگ یک ستیر آمد

مبین به سردی طبعم‌ که در تن از نوبه

هزار نوبتم امسال زمهریر آمد

و گرنه در همه آفاق دانی آنکه چو من

نه یک سخنور زاد و نه یک دبیر آمد

مرا به مهر تو ایزد سرشته است روان

از آن ز مدح توام طبع ناگزیر آمد

فسون چرخ مرا از تو دورکرد آری

هلاک سهراب از حیلت هجیر آمد

درین سفر همه قسم من از جهان گویی

بلا و رنج و غم و نقمت و زحیر آمد

ولی شکایتم از دست روزگار خطاست

که این مقدرم از ایزد قدیر آمد

توانگرست بحمدالله از خرد مغزم

اگر چه دست من از سیم و زر فقیر آمد

به جیش‌ نظم مسخرکنم حصار هنر

به زیر پا چه غم ار فرش من حصیر آمد

ولیک با همه دانش خجالت از تو برم

چو قطره‌یی که بر لجهٔ قعیر آمد

همی بمان که شود روشن از تو شام ابد

چنانکه صبح ازل از رخت منیر آمد

به آفتاب شبیهست‌ شعر قاآنی

عجب نباشد اگر در جهان شهیر آمد