چون خواست کردگار که گیتی نظام گیرد

دولت قویم‌ گردد ملت قوام‌ گیرد

ملک رمیده از نو باز انقیاد جوید

دین شمیده از نو باز انظام‌گیرد

عباس شاه ملک ستان را نمود مُلهَم

تا زین نهد برابرش در کف حسام ‌گیرد

اجزای امن از مددش التیام جوید

بنیاد جور از سخطش انهدام‌گیرد

آری چو شاه غازی آید به ترکتازی

شک نی که دین تازی از نو قوام‌ گیرد

آری‌کند چو حیدر فتح قلاع خیبر

زان ملت پیمبر نظمی تمام‌ گیرد

شه چون به خشم آید هوش عدو رباید

شاهین چو پرگشاید بی‌شک حمام‌گیرد

یکسو ملک به خنجر کشورگشا و صفدر

یکسو به خامه‌کشور قایم‌مقام‌گیرد

آن سطوت مجسم این رحمت مصور

این خصم را به خامه آن یک به خام‌ گیرد

آن مرز روم و روس به یک التفات بخشد

این ملک مصر و شام به یک اهتمام ‌گیرد

آن نه‌ سپهر و شش ‌جهت از یک‌ سنان ستاند

این چار رکن و هفت خط از یک پیام‌‌ گیرد

این ملک ترک بر دو سه نوبی‌ غلام بخشد

آن مرز نوبه با دو سه ترکی غلام‌ گیرد

امسال آن به‌کابل و زابل علم فرازد

سال دگر مدینهٔ دارالسلام‌گیرد

امسال آن‌خراج زگرگانج وکات خواهد

سال دگر منال ز کنعان و شام‌ گیرد

امسال آن سمند به م‌رز خجند راند

سال دگر به مصر مر او را لگام‌گیرد

اهل هرات و بلخ مر او را رکاب بوسند

خلق عراق و فارس‌ مر آن را لجام ‌گیرد

آن در تحیر این که نخستین کجا شتابد

این در تفکر آنکه نخستین‌ کدام ‌گیرد

هم‌‌ کلک او قصب ز جریر از صریر خواهد

هم خنگ این سبق سپهر از خرام‌ گیرد

ای صدر راستان ولیعهد کاستانت

سقبت ز فر و پایه برین نه خیام‌ گیرد

کاخ ترا ستاره پناه سپهر خواند

کف ترا زمانه‌ کفیل انام‌ گیرد

کلک تو حل و عقد جهان را کند کفایت

هر ‌گه ‌که تیغ خسرو جا در نیام‌ گیرد

این ‌خوی خاص تست ‌که ‌هر کاو ز خبث طینت

خود را زکینه با تو الدالخطام‌‌ گیرد

عزت دهی و قرب فزایی و مال بخشی

تا باز نام جوید و تا باز کام گیرد

وین بهر آن ‌کنی ‌که عدو نیز در زمانه

در دل خیال جود ترا بر دوام‌ گیرد

خلق تراست رایحهٔ ‌گل عجب نه ‌کز وی

خصم جهل نهاد به نفرت مشام‌ گیرد

مانی به آفتاب که از مه کسوف یابد

یا آنکه مه به هر مه از او نور وام ‌گیرد

صدرا چه باشد ار ز شمول عنایت تو

ناقابلی چو من سمت احتشام ‌گیرد

ناکامی از عطای تو یک چند کام جوید

بی‌نامی از سخای تو یک عمر نام‌ گیرد

رای تو آینه است نباشد عجب‌ که در وی

نقش خلوص من سمت ارتسام‌ گیرد

یک مختصر عطای تو رایج ‌کند هنر را

گو قاف تا به قاف جهان را لئام‌ گیرد

ارجو جراحتی ‌که ز دونان مراست در دل

از مرهم مراحم تو التیام ‌گیرد

من خشک‌خوشه‌ام تو غمامی مگرنه آخر

خوشیده خوشه برگ و نوا از غمام‌ گیرد

گر جاهلی معاینه ‌گوید که در زمانه

مشکل‌بودکه‌کار تو زین پس قوام‌گیرد

گویم به شاخ خشک نگه ‌کن که ابر آزار

در حیلهٔ طراوتش از فیض عام‌ گیرد

گر آفتاب مهر تو بر بخت من نتابد

از بخت من جهان همه رنگ ظلام‌گیرد

دورست خور ز تودهٔ غبرا ولی فروغش

هر بامداد عرصهٔ غبرا تمام‌گیرد

تا هر صباح لاله چو مستان به طرف بستان

بزم نشاط سازد و در دست جام‌ گیرد

مهر تو سال و مه به ولی گنج و مال بخشد

قهر تو روز و شب ز عدو انتقام ‌گیرد