مبارک‌باد هر عیدی به‌خسرو خاصه نوروزش

بدین معنی ‌که از شادی بود هر روز نوروزش

شه‌گیتی محمد شه‌که رویش عید را ماند

که‌هم‌هرروز بادش عید و هم‌هرعید نوروزش

ذخیرهٔ عالم امکان دو دست ‌گنج بخشایش

خزینهٔ رحمت یزدان روان طاعت آموزش

امل طفلی سرپستان رحمت‌ کلک درپاشثن

اجل قصری خم ایوان نصرت تیغ‌کین‌توزش

ستون کاخ فیروزی سنان گردن ‌افرازش

جمال چهرهٔ هستی ضمیر عالم ‌افروزش

کمال اوست چرخ و نقطهٔ اوجش بود قبضه

دوگوشهٔ او دو قطب‌زه‌مجره جرم‌خور توزش

گه نخجیر نسرین فلک را بر دَرَد بازش

به‌ گاه صید شیر آسمان را بشکند یوزش

هزاران‌گنج را از جود در آنی بپردازد

کندشان پر همان دم باز تیغ گنج‌اندوزش

بود مکیال میکائیل دست رزق بخشایش

بود چنگال عزرائیل شمشیر جهانسوزش

معاذالله اگر زی چرخ‌گردد ناوکش پران

به مغز نه فلک تا پر نشیند تیر دلدوزش

به پشت شیرگردون فی‌المثل‌گر برزند مشتی

به شاخ گاو و ماهی ساید از اوج فلک پوزش

زمین و چرخ شایستیش بودن بندهٔ درگه

گر آن‌نه‌در شکم‌حرصش‌گر این‌نه‌برکتف فوزش

به سایل داد هر دری‌که یم در سینه مکنونش

به‌زایر ریخت‌هر زری‌که‌کان‌درکیسه‌مکنوزش

به‌مشکین‌خلق‌وشیرین‌نطق‌او گویی‌جهان‌داده

هرآن‌نافه‌که‌درچینش‌هرآن‌شکرکه‌در هوزش

جهان ویرانه‌یی در ساحت اقلیم معمورش

فلک فیروزه‌یی در خاتم اقبال فیروزش

نهد آهسته رمح خویش اگر بر تودهٔ غبرا

شود نوک‌سنان تا ناف‌گاو خاک مرکوزش

چنانش صدق با یزدان که قرآن با همه معنی

بروکرد آشکارا سر به سر آیات مرموزش

الا نحو‌ی روایت تا ز فاعل هست و مفعولش

الاصرفی حکایت‌تا زناقص‌هست‌ومهموزش

همی هر سالی از سال دگر به فال دلجوبش

همی هر روزی از روز دگر به بخت بهروزش

الا تا هشتمین‌ گردون بدوز لاعبان ماند

که از انجم‌بروچیدس‌هر سو مهرهٔ دوزش

بد اندیشش چنان بادا قرین محنت و ماتم

که سوزد دوزخی را جان و دل بر زاری و سوزش