|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از ناامیدی نسبت به دوستان و یارانش سخن می‌گوید و احساس دلتنگی می‌کند. او خود را مانند شیشه‌ای شکننده می‌داند که نمی‌تواند با سنگدلانی که در اطرافش هستند، رابطه برقرار کند. به نوعی بیان می‌کند که عشق و دوستی‌اش با این افراد، غیرممکن است.
هوش مصنوعی: من از وضعیت دوستانم پر از رضایت شدم و از این بی‌خیالی‌ها دلگیرم، حتی اگر دوری آنها به اندازه صد فرسنگ باشد.
هوش مصنوعی: شاعر در اینجا به نوعی اختلاف یا ناهماهنگی بین خود و دیگران اشاره می‌کند. او خود را به شیشه تشبیه می‌کند که ظریف و آسیب‌پذیر است، در حالی که دیگران را به سنگ‌هایی تشبیه می‌کند که سخت و بی‌رحم هستند. این نشان می‌دهد که هیچ‌گاه نمی‌توان از شیشه و سنگ انتظار همزیستی یا دوستی داشت، زیرا ذات آنها با هم سازگار نیست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.