حرف آخر قافیه

شماره ۱: گهی سماع زنی گاه بر بط و گه چنگ - گهی چغانه و تنبور و شوشک و عنقا

شماره ۲: راست گفتی عتاب او بر من - هست از بهر بردن جناب

شماره ۳: ماه منیر صورت ماه درفش تست - روز سپید سایه چتر بنفش تست

شماره ۴: زو دوسترم هیچ کسی نیست و گرهست - آنم که همی گویم پازند قرانست

شماره ۵: میان خواجه و توو میان خواجه و من - تفاوتست چنان چون میان زرو گمست

شماره ۶: صحرای سنگ روی و که سنگلاخ را - از سم آهوان و گو زنان شیار کرد

شماره ۷: دل برد و مرا نیز به مردم نشمرد - گفتار چه سودست چو ورغ آب ببرد

شماره ۸: چون درو عصیان و خذلان تو ای شه راه یافت - کاخها شد جای کوف و باغها شد جای خاد

شماره ۹: در ایوانی که تو خواهی ترا باغ ارم سازد - چو ایوان مداین مر ترا ایوان و خم سازد

شماره ۱۰: بهره تو آفرین می شد زسعد مشتری - رقم خصم از نحس کیوان فریه و نفرین بود

شماره ۱۱: تا نبود چون همای فرخ کرگس - همچو نباشد به شبه باز خشین پند

شماره ۱۲: با هنر او همه هنرها یافه - با سخن او همه سخنها ترفند

شماره ۱۳: از حسن رای تست که گیتی سرای تست - گیتی سرای تست ز کیماک تا خزر

شماره ۱۴: نیکو مثلی زده ست شاها دستور - بز را چه به انجمن کشند و چه به سور

شماره ۱۵: آشکوخد بر زمین هموار بر - همچنان چون بر زمین دشوارتر

شماره ۱۶: بخت شماو عز شما هر دو بر فزون - وان مخالفان و بد اندیش در نهار

شماره ۱۷: اندر میزد حاتم طایی تویی به جود - اندر نبرد رستم دستان روزگار

شماره ۱۸: بهانه جوید بر حال خویش و همت خویش - کزان مزاج ذخیره ست و زین مزاج سپار

شماره ۱۹: هوازی مرا گوید آن شکرین لب - که ای شاعر اندر سخن ژرف بنگر

شماره ۲۰: من چون چنان بدیدم جستم زجای خواب - با هو به دست کرده بر اشتر شدم فراز

شماره ۲۱: ای کرده مرا خنده خریش همه کس - مارا ز تو بس جانا مارا ز تو بس

شماره ۲۲: میدانت حربگاهست خون عدوت آب - تیغ اسپر غم و شنه اسبان سماع خوش

شماره ۲۳: بدانسان که هستی چنان می نمای - مزن هرزه لاف و ختنبر مباش

شماره ۲۴: مرا گریستن اندر غم تو آیین گشت - چنانکه هیچ نیاسایم از غریو و غرنگ

شماره ۲۵: کاروانی بی سرا کم داد جمله بارکش - کاروانی دیگرم بخشید بختی جمله رنگ

شماره ۲۶: زسر ببرد شاخ و ز تن بدرد پوست - بصید گاه ز بهر زه کمان تو رنگ

شماره ۲۷: کوس تو کرده ست بر هر دامن کوهی غریو - اسب تو کرده ست بر هر خامه ریگی صهیل

شماره ۲۸: خیز تا گل چنیم و لاله چنیم - پیش خسرو بریم و توده کنیم

شماره ۲۹: بر شاد گونه تکیه زده شاد و شاد کام - دولت رهی و بخت مطیع و فلک غلام

شماره ۳۰: به مهمان هوازی شاد گردم - ز دست رنج و غم آزاد گردم

شماره ۳۱: روز رزم از بیم او در دست و در پای عدو - کنده ها گردد رکاب و اژدها گردد عنان

شماره ۳۲: بفروز و بسوز پیش خویش امشب - چندان که توان زعود و از چندن

شماره ۳۳: من پیرم و فالج شده ام اینک بنگر - تا نولم کژ بینی و کفته شده دندان

شماره ۳۴: یکی شادمانی بد اندر جهان - خنیده میان کهان و مهان

شماره ۳۵: پیاده سپه آرای او دویست هزار - چو پیل مست و پلنگ نژند و ببردمان

شماره ۳۶: از ره صورت باشد چون او - گونه عنبر دارد و لادن

شماره ۳۷: تا زر نباشد به قدر سرمه - تا لاد نباشد به شبه لادن

شماره ۳۸: تا مورد سبز باشد چون زمرد - تالا سرخ باشد چون مرجان

شماره ۳۹: تا خوید نباشد به رنگ لاله - تا خار نباشد به بوی خیرو

شماره ۴۰: لیک نزدیک او چنان باشد - که سگ از دور می کند دوله

شماره ۴۱: در تنور ویل بادا دشمنت - از بلسک چینور آویخته

شماره ۴۲: ایا خورشید سالاران گیتی - سوار رزمساز و گرد نستوه

شماره ۴۳: ای دیده ها چو دیده غوک آمده برون - گویی که کرده اند گلوی ترا خبه

شماره ۴۴: تا سرخ بود چون رخ معشوقان نارنج - تا زردبود چون رخ مهجوران آبی

شماره ۴۵: نامه مانی با نامه تو ژاژست - شعر خوارزمی با شعر تو لامانی

شماره ۴۶: هر چون نگرم قصه من با کرم تو - چون قصه آن اشتر و ماه است و عرابی

شماره ۴۷: پسر آن ملکی تو که به مردی بگشاد - زعدن تا خزران و زخزران تا ککری

شماره ۴۸: ناب است هر آن چیز که آلوده نباشد - زین روی ترا گویم کازاده نابی