گنجور

 
ابن یمین

چون زلف بنفشه را صبا داد شکن

دم بی می لاله رنگ گلبوی مزن

خاصه بمضاحک اندر آمد بلبل

وز خنده بماند غنچه را باز دهن

 
sunny dark_mode