باز بی‌تابی‌ام احرام چه در می‌بندد
کز غبارم نفس صبح کمر می‌بندد
فکر جولان همه تشویش عبارت سازی ست
فطرت آبله مضمون دگر می‌بندد
غیر دل گوشهٔ امنی که توان یافت کجاست
به چه امید نفس رخت سفر می‌بندد
عرض‌جوهر ندهی، بی‌حسدی‌نیست‌فلک
ورنه چون آینه دستت به هنرمی‌بندد
نی دلیل است که این هرزه درایان طلب
بال و پر ریختن ناله شکر می‌بندد
ریزش ماده بر اجزای ضعیف است اینجا
آسمان سنگ به دامان شرر می‌بندد
وحشت عمرکمین شیفتهٔ فرصت نیست
صبح از دامن افشانده نظر می‌بندد
تا به کی قصهٔ مستقبل و ماضی خواندن
باخبر باش که افسانه نظر می‌بندد
عجزم از سعی وفا جوهر طاقت گل کرد
آب درکسوت یاقوت جگر می‌بندد
کسب جمعیت دل تشنهٔ ضبط نفس است
تنگی قافیهٔ موج گهر می‌بندد
شمع این محفلم از داغ دلم نیست گزیر
آنچه در پا فکنم عجز به سر می‌بندد
ناله‌ام داغ شد از بی اثریها بیدل
تیغ چون منفعل افتاد سپر می‌بندد
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساسات عمیق و اضطراب شاعر در مورد زندگی و معنای آن است. شاعر از بی‌تابی و بار عواطف خود سخن می‌گوید و به تأمل در حال و آینده می‌پردازد. او توصیف می‌کند که چگونه دل و جانش در جستجوی آرامش و امید است، اما در عین حال با چالش‌ها و ناامیدی‌ها روبروست. همچنین، شاعر به تضادهای زندگی، از جمله گذر زمان و تلاش برای حفظ وجود و هویت خود اشاره می‌کند. در نهایت، او به نوعی از ناکامی در ارتباط با دیگران و جامعه و تأثیرات آن بر روح خود اشاره دارد. شعر به‌طور کلی نمایانگر درگیری‌های درونی انسان و تلاش او برای فهم و پذیرش زندگی است.
هوش مصنوعی: دوباره نتوانم بر خودم کنترل داشته باشم؛ انگار که لباس احرام بر تن کرده‌ام. غبار وجودم را رها کرده و نفس صبح، خود را برای شروع تازه‌ای آماده می‌کند.
هوش مصنوعی: ذهن انسان پر از دغدغه‌ها و افکار پراکنده است و طبع انسان به گونه‌ای است که می‌تواند به شکل‌های جدید و متفاوتی از بیان و مفهوم دست یابد.
هوش مصنوعی: جایی که بتوان آرامش و امنیتی یافت، کجا می‌تواند باشد؟ به چه دلیلی نفس، آمادهٔ سفر می‌شود و خداحافظی می‌کند؟
هوش مصنوعی: اگر نشان‌دهنده‌ی ارزش و جوهره‌ی خود نباشی، هیچ چیزی در این دنیا وجود ندارد که تو را به حسادت وادار کند؛ زیرا مانند آینه، دست‌ات را در هنر و مهارت محدود می‌کند.
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که افرادی که به بیهودگی و پوچی مشغولند، با ناله و زاری سعی دارند به دیگران نشان دهند که در تلاش برای کسب موفقیت و آزادی هستند، در حالی که در واقع هیچ هدف واقعی ندارند و تنها در حال تظاهر هستند.
هوش مصنوعی: در اینجا، بارش مواد از آسمان بر روی چیزهای ضعیف انجام می‌شود و آسمان با سنگ‌ها بر روی زمین می‌بارد.
هوش مصنوعی: زندگی شما در برابر فرصت‌ها، از شوق و اشتیاق خالی است؛ چرا که صبح به آرامی از آغوش شب می‌گذرد و نگاه‌ها را به خود جلب می‌کند.
هوش مصنوعی: مدام در حال صحبت درباره آینده و گذشته هستی، اما باید بدانی که این فقط یک داستان است که تو را وابسته می‌کند و به واقعیت نزدیک نمی‌شود.
هوش مصنوعی: ناتوانی‌ام از تلاش و وفا باعث شده که مانند یک گوهر ارزشمند، در سختی‌ها و مشکلات گواهی دهم؛ مثل یاقوتی که در میان چالش‌ها و دردها به خود می‌پیچد و مقاومت می‌کند.
هوش مصنوعی: دل جمعی از عشق و شور، نیازمند آرامش و نفس راحت است. اما محدودیت‌های دنیوی و مشکلات، آزادی و راحتی او را تحت فشار قرار می‌دهد.
هوش مصنوعی: شمع این جمع من به خاطر آتش عشق و دلهره من می‌سوزد. مانع آنچه که می‌خواهم به راحتی از پا بردارم، ناتوانی و کمبود من است که بر سرم سایه انداخته است.
هوش مصنوعی: ناله‌ام به خاطر بی‌تاثیری‌ها از داغ درونم بالا گرفته است. بیدل، وقتی که تیغش بی‌اثر می‌افتد، مثل کسی است که برای دفاع خود سپر می‌گیرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
کوه در بادیه شوق کمر می‌بندد
خاک چون آب روان بار سفر می‌بندد
نیست از فوطه‌ربایان جهان پروایش
موی ژولیده خود هرکه به سر می‌بندد
ماه شبگرد من از خانه چو آید بیرون
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.