نور دل در کشور آیینه نیست
لیک کس روشنگر آیینه نیست
آن خیالاتی که دل نقاش اوست
طاقت صورتگر آیینه نیست
غفلت آخر می‌دهد دل را به باد
زنگ جز بال و پر آیینه نیست
بسکه آفاق از غبار ما پر است
سادگی در دفتر آیینه نیست
دل ز تشویش تو و من فارغ است
عکس کس دردسر آیینه نیست
داغ عشقیم از مقیمان دلیم
حلقهٔ ما بر در آیینه نیست
دوستان باید غم دل خورد و بس
فهم معنی جوهرِ آیینه نیست
کدخدای وهم تاکی زیستن
خانه جز بام و در آیینه نیست
ذوق پیدایی نگیرد دامنم
محو زانو را سرآیینه نیست
خودنمایی تا به کی هشیار باش
عالم است این منظر آیینه نیست
تردماغ شرم تحقیق خودیم
ورنه می در ساغر آیینه نیست
دل بپرداز از غبار ما و من
بیدل اینها زیور آیینه نیست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به نقد و بررسی وضعیت وجودی و عرفانی انسان می‌پردازد. او می‌گوید که در دنیای مادی، نور و حقیقت وجود ندارد و دل انسان به خاطر غفلت به باد می‌رود. خیالات و تصورات درونی ما نتوانسته‌اند حقیقت را به تصویر کشند و با غبار دنیا، سادگی و صداقت از بین رفته است. عشق و غم دوستان در دل ما داغ می‌گذارد، اما در نهایت ما باید از این غبارها بگذریم و حقیقت را درک کنیم. شاعر تأکید می‌کند که خودنمایی و تقلید در این عالم بی‌معناست و باید به جستجوی حقیقت بپردازیم. در نهایت، او به این نکته می‌رسد که دنیا نمی‌تواند زینت دل ما باشد و ما باید به یک حقیقت عمیق‌تر دست پیدا کنیم.
هوش مصنوعی: روشنی دل در سرزمین آینه‌ها وجود ندارد، اما هیچ کس نیست که آینه را روشن کند.
هوش مصنوعی: خیالاتی که دل او به تصویر می‌کشد، از توان درآورده شدن در آینه فراتر است.
هوش مصنوعی: غفلت باعث می‌شود که دل به راحتی در معرض آسیب قرار گیرد و در نهایت چیزی جز زیبایی و لطافت باقی نمی‌ماند.
هوش مصنوعی: به قدری دنیا پر از آثار و نشانه‌های ماست که هرگونه سادگی و خلوص در آینه‌ی حقیقت وجود ندارد.
هوش مصنوعی: دل ما از نگرانی‌ها و دغدغه‌ها آزاد است، چرا که تصویر دیگری در آینه وجود ندارد که دردسرساز باشد.
هوش مصنوعی: ما به شدت از عشق درد داریم و این درد فقط مختص افراد ساکن دل ماست. ارتباط ما به گونه‌ای است که برای دیگران قابل مشاهده نیست و فقط خودمان آن را می‌دانیم.
هوش مصنوعی: دوستان باید فقط به غمِ دل بپردازند و از درک عمق و معنای واقعی چیزها ناتوانند.
هوش مصنوعی: سرپرست خیال و توهم، تا کی می‌توان در خانه‌ای زندگی کرد که تنها سقف و در دارد و هیچ چیز دیگری نیست؟
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که وقتی به زانوها و نشانه‌های زیبایی توجه می‌کند، نمی‌تواند از آن لذت ببرد زیرا به نوعی در آینه‌ای که نمی‌تواند خود را به‌درستی مشاهده کند، دچار سردرگمی است. او نمی‌تواند از زیبایی‌هایش بهره‌مند شود و احساس دل‌تنگی و ناامیدی می‌کند. این احساس نشان‌دهنده‌ی فقدان شجاعت یا قدرت برای درک بهتر زیبایی‌هاست.
هوش مصنوعی: خودت را همیشه در معرض نمایش نگذار و هشیار باش، زیرا این دنیا واقعیت ندارد و شبیه آینه است.
هوش مصنوعی: ما در جستجوی حقیقت و شناخت خود هستیم، اما اگر در آینه نگاه کنیم، چیزی جز شرم نخواهیم دید.
هوش مصنوعی: دل را از آلودگی‌های منیت و خودخواهی دور کن، زیرا این چیزها زینت و زیبایی واقعی را نمی‌سازند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.