سرکشیها به مرگ راهبرست
گردن موج را حباب سرست
نیست در رنگ اعتبار ثبات
آبروها چو موج درگذرست
سفله بر خرده‌های زر نازد
لاف پرواز سنگ از شررست
فال راحت مزن کزین کف خاک
هرچه آسوده‌تر، فسرد‌ه تر ست
دلخراشی‌ست غرض جوهر هوش
وقت آیینه خوش که بیخبر ست
شوق واماندگی نصیبت مباد
دل افسرده نالهٔ دگرست
بی تو چندان گر‌‌یستم که چو ابر
سایهٔ من سواد چشم ترست
از هجوم بهار اَبله‌ام
جاده پنهان چو رشته در گهرست
بر اثرهای عجز می‌تازم
همچو رنگم شکست بال و پرست
پشت تمکین به اعتبار قوی‌ست
کوه را لعل مهره ی کمرست
در طبلگاه دل چو موج و حباب
منزل و جاده هر دو در سفرست
غفلت، افسون نارسایی ماست
دست خوابیدگان به زیر سرست
بیدل ازگریه شهرتی داریم
بال پرواز ابر چشم ترست
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بررسی ناپایداری زندگی و وضعیت انسان‌ها در برابر تغییرات می‌پردازد. شاعر به مرگ، بی‌ثباتی اعتبار، هجوم بهار و حسرت‌های عاشقانه اشاره می‌کند. او بر این باور است که هر چیز در حال گذر است و انسان‌ها مانند حباب‌ها و امواج در دنیای پر از تغییرات قرار دارند. در نهایت، او می‌گوید که رغم درد و عجز، بیدل و گریه به نوعی شهرت و شناخته‌شدگی می‌آورد و نیاز به بیداری از خواب غفلت را خاطرنشان می‌سازد.
هوش مصنوعی: خودسرانه رفتار کردن، نهایتاً به مرگ یا نابودی خواهد انجامید، همان‌گونه که حبابی روی موج آب به سر می‌رسد و از بین می‌رود.
هوش مصنوعی: اعتبار و آبروها همچون رنگ‌ها پایدار نیستند و مانند موجی در حال حرکت و گذراندن لحظات هستند.
هوش مصنوعی: انسانی که در مقام و موقعیتی پایین قرار دارد، به پول‌های اندکی که دارد می‌بالد و به خیال خود در حالی که از نظر واقعیاتی پایین‌تر از آن است، ادعای بزرگی و علو دارد.
هوش مصنوعی: فال زدن راحت نیست، زیرا از خاکی که می‌چسبد، هرچه بیشتر آرامش داشته باشی، سردتر و بی‌احساس‌تر می‌شود.
هوش مصنوعی: هدف از زیبایی و درخشش در این دنیا، ایجاد درد و ناراحتی است، به ویژه زمانی که انسان در خوشی‌ها غرق شده و از واقعیت‌های تلخ بیخبر است.
هوش مصنوعی: از داشتن شوق و انتظار و حس ناامیدی دور باش، زیرا دل افسرده، صدای دیگری جز ناله نمی‌زند.
هوش مصنوعی: بدون تو چنان غمگین و افسرده شده‌ام که مانند ابری، تنها سایه‌ای از من باقی مانده و آن هم به اندازهٔ اشک‌های چشمانم تیره است.
هوش مصنوعی: بهار به قدری زیبا و شگفت‌انگیز است که من در مواجهه با آن دیوانه می‌شوم و حس می‌کنم که راهی برای فرار از این زیبایی‌ها وجود ندارد، مانند اینکه یک رشته در دریاچه‌ای از گوهرها پنهان شده باشد.
هوش مصنوعی: به خاطر ناتوانی‌هایم به شدت دچار درد و رنج می‌شوم، مانند رنگی که به خاطر شکستگی بال و پر خود، تیرگی و زخم را احساس می‌کند.
هوش مصنوعی: پشت تمکین به معنای اینکه در برابر چیزی تسلیم شده و این تسلیم از قدرت و اعتباری قوی برخوردار است. کوه، که نماد استحکام و ثبات است، به اندازه‌ای ارزشمند و زیباست که مانند لعل یا جواهر در کمر به چشم می‌آید. در واقع، این بیان نشان‌دهنده‌ی عظمت و زیبایی چیزی است که به آن اعتنا می‌شود و قدرت و اعتبار آن را نشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: در دل مانند طبل صدایی است و احساسات مانند موج و حباب در حال تلاطم هستند، در حالی که هم منزل و هم مسیر در حال جستجو و سفر به سمت مقصدی هستند.
هوش مصنوعی: غفلت، فریبنده‌ای است که به دلیل ناتوانی ما به وجود آمده و مانند خواب در سر افرادی که بیدار نیستند، قرار دارد.
هوش مصنوعی: ما به خاطر گریه‌کردن، نام و شهرتی پیدا کرده‌ایم، همان‌طور که بال پرواز ابر از چشم‌های بارانی ماست.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
وآنچه گفتم همه درست ترست
که به خوبی زبیده دگرست
زین جهانت بدان جهان سفرست
گذرت راست بر پل سقرست
نه رخست آن ، که زهره و قمرست
نه لبست آن ، که سر بسر لشکرست
نیست درصد هزار سوسن و گل
آن طراوت که اندران پسر ست
خانه او زحسن طلعت او
[...]
منصب از منصبت رفیع‌ترست
هر زمانیت منصبی دگرست
این مناصب که دیده‌ای جزویست
کار کلی هنوز در قدرست
باش تا صبح دولتت بدمد
[...]
کژدم از راه آنکه بدگهر‌ست
ماندنش عیب و کشتنش هنر‌ست
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.