بسکه برق یأس بنیاد من ناکام سوخت
می‌توان از آتش سنگ نگینم نام سوخت
الفت فقر از هوسهای غنایم بازداشت
خاک این ویرانه در مغزم هوای بام سوخت
شعلهٔ جواله ننگ‌آلود خاکستر نشد
گرد خودگردیدنم‌صد جامهٔ احرام‌سوخت
داغ سودای‌گرفتاری بهشتی دیگر است
عالمی در بال طاووسم به ذوق دام سوخت
کاش از اول محرم اسرار مطلب می‌شدم
در مزاج ناله‌ام سعی اثر بدنام سوخت
چشم‌محروم از نگاهم‌مجمر یأس‌است و بس
داغ بی‌مغزی مرا در پردهٔ بادام سوخت
هرزه‌تازیهای جولان هوس از حدگذشت
بعد ازین همچون‌نفس می‌بایدم‌ناکام سوخت
وحشت عمر از نواهای ازل یادم نداد
گرمی رفتار قاصد جوهر پیغام سوخت
صد تمنا داغ شد از عجزپرواز نفس
آتش نومیدی این شعله ما را خام سوخت
ای شرار سنگ جهدی‌کن ز افسردن برآ
بیش ازین نتوان به داغ منت آرام سوخت
کرد نومیدی علاج چشم زخم هستی‌ام
عطسهٔ‌صبحم سپندی‌در دماغ شام سوخت
بیدل از مشت‌شرار ما به‌عبرت چشمکیست
یعنی آغازی‌که ما داریم بی‌انجام سوخت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس یأس و ناامیدی شاعر است. او از دردی عمیق سخن می‌گوید که ناشی از ناکامی‌ها و زخم‌های روحی‌اش است. شاعر با تصاویری از آتش و خاکستر، چالش‌ها و رنج‌های زندگی را توصیف می‌کند و اشاره می‌کند که آرزوها و امیدها، به ناامیدی تبدیل شده‌اند. او از افکار و احساساتش می‌نالد و به حسرت بر خویش می‌پردازد، در حالی که تلاش می‌کند از این دردها بگریزد اما احساس می‌کند هیچ راه نجاتی وجود ندارد. در نهایت، شاعر از بی‌نتیجه بودن زندگی و وجود ناامیدی عمیقش صحبت می‌کند.
هوش مصنوعی: به خاطر شدت ناامیدی و شکست‌های پی‌درپی‌ام، همه چیزم به آتش کشیده شده است. حتی سنگی که نگین زیبایی دارد، به خاطر آتش درونم، حالت سوختگی به خود گرفته است.
هوش مصنوعی: دوستی و محبت به فقر، شوق به ثروت را از من گرفته و افکارم را در این خرابه به خیال خانه‌ای سوخته مشغول کرده است.
هوش مصنوعی: شعله‌ای که تیره و ناپاک بود، تبدیل به خاکستر نشد و گرداگرد من می‌چرخید و صد کاربرد از جامه‌های احرام سوخت.
هوش مصنوعی: عشق و آرزوی خوشی‌های بهشتی، نوعی درد و درگیری است. در این میان، من در حالت بال‌های طاووس به سر می‌برم، اما به زیبایی و شوقی که دارم، در دام نابودی می‌سوزم.
هوش مصنوعی: ای کاش از همان ابتدای ورود به ماموریت، به اسرار این موضوع پی می‌بردم. در حالی که در روح و جسم من ناله‌هایی وجود دارد که تلاش می‌کنند آثار منفی و بدی را از بین ببرند.
هوش مصنوعی: چشمان من که از دیدن تو محرومند، تنها نشانه‌ای از ناامیدی هستند و فقط همین. درد بی‌مغزی و بی‌حالی‌ام مانند آتش سوزاننده‌ای در پرده زیبای بادام به من آسیب می‌زند.
هوش مصنوعی: بازی‌های سرکش و بی‌پناهی‌های ناشی از هوس به حدی رسیده که حالا دیگر باید به گمان ناکامی و سوختن مانند نفس، تن دهم.
هوش مصنوعی: عمر پر از ترس و وحشت است و آوازهای ازل (آغاز) به من یاد ندادند که چطور باید با آرامش و گرمی با پیام‌آوران رفتار کنم، زیرا پیام آنها برایم به مانند جواهر در حال سوختن است.
هوش مصنوعی: هیچ چیز در خواسته‌هایم به ثمر نرسید و احساس ناتوانی در پرواز زندگی، شعله‌ی ناامیدی‌ام را سوزانده و قلبم را خاکستر کرده است.
هوش مصنوعی: ای آتش شعله‌ور، تلاش کن که بیشتر از این داغ رنج و غم به خاطر تو نتوانم تحمل کنم و از این درد و سوزش آرامی نیابم.
هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که احساس ناامیدی و ضعف می‌تواند با یک نیروی مثبت و معنوی از بین برود. کسی که صبح با عطسه‌ای که شبیه آتش زدن در شب است، نشان می‌دهد که شاید چیزی در درونش مشتعل شده و امید جدیدی را به وجود آورده است. به نوعی، این پیام حاکی از قدرت تغییر و تجدید حیات در دل ناامیدی است.
هوش مصنوعی: بیدل می‌گوید که شعله‌های آتش ما در واقع یک نشانه و درس عبرتی است، چرا که شروعی که ما داریم هیچ‌گاه به پایان خوشی نمی‌رسد و در کنار آن سوختن را به همراه دارد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.