چو قارون ته خاک اگر رفته باشی
به آرایش‌گنج و زر رفته باشی
چه‌کارست امل پیشه را با قیامت
به هر جا رسی پیشتر رفته‌باشی
براین انجمن وا نگردید چشمت
یقین شدکه جای دگر رفته باشی
رم فرصت اینجا نفس می‌شمارد
چو عمرآمدن‌کو، مگر رفته باشی
چو شمعت به‌پیش ایستاده‌ست رفتن
ز پا گر نشستی به سر رفته باشی
شراری‌است آیینه‌پرداز هستی
نظر تا کنی از نظر رفته باشی
غبار تو خواهد جنون کردن آخر
در آن ره که با کروفر رفته باشی
دراین بزم تاکی فروزد چراغت
اگر شب نرفتی سحر رفته باشی
جهان بیش و کم مجمع امتیاز است
تو پر بی تمیزی به در رفته باشی
چه عزت چه خواری اقامت محال است
به هر رنگ ازین رهگذر رفته باشی
هوا مخملی گر همه آفتابی
وگر سایه‌ای بی سحر رفته باشی
سلامت در این کوچه وقتی‌ست بیدل
که از آمدن بیشتر رفته باشی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بررسی ارزش‌های انسانی و معنوی می‌پردازد و به ما یادآوری می‌کند که دنیا و مادیات، مانند ثروت قارون، در نهایت بی‌ارزش هستند. شاعر به اهمیت روح و جایگاه ما در قیامت اشاره می‌کند و تأکید می‌کند که حتی اگر به دنیا برسیم، باید به جستجوی معنای حقیقی زندگی و قرب به خدا ادامه دهیم. او warns می‌دهد که غفلت از این مسائل می‌تواند به جنون و عدم آگاهی منجر شود. در نهایت، شاعر به این نکته می‌رسد که تجربه‌های زندگی و تلاش برای رفتن به سوی حقیقت و روشنایی اهمیت بیشتری دارد و سلامت روح انسان زمانی به دست می‌آید که فراتر از جنبه‌های مادی زندگی فکر کنیم.
هوش مصنوعی: اگر به مانند قارون در زیر خاک دفن شده باشی، به زینت ثروت و جواهرات دست یافته‌ای.
هوش مصنوعی: دنیا و آخرت چه ربطی به هم دارند؛ هر جا که بروی، اگر از خوشبختی و فلاح دور شده باشی، نمی‌تواند تو را نجات دهد.
هوش مصنوعی: چشمانت به این جمع نگاه نکن، مطمئناً به جای دیگری رفته‌ای.
هوش مصنوعی: در اینجا، زمان به آرامی می‌گذرد و شبیه به این است که فرصتی برای زندگی و تنفس باقی نمانده است. آیا به یاد می‌آورید که این لحظه‌ها چقدر ارزشمند هستند و نباید آنها را از دست بدهیم؟
هوش مصنوعی: زمانی که شمعی در پیش روی تو قرار دارد و نورش را منتشر می‌کند، اگر بخواهی حرکت کنی و پاهایت را برداری، ممکن است نورش را از دست بدهی. اما اگر در جای خود بمانی و آرامش را حفظ کنی، در حقیقت بهترین حالت را تجربه کرده‌ای.
هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که وجود و هستی مانند آینه‌ای است که در آن، هر چیزی که مشاهده می‌کنیم، بازتابی از خود ماست. اگر به دقت به آنچه که در دنیا می‌بینیم نگاه کنیم، ممکن است متوجه شویم که خودمان را در آن جلوه‌ها و تصاویر جستجو می‌کنیم، حتی اگر گاهی از دیدن خودمان دور شده باشیم. در واقع، این تجربه می‌تواند به ما کمک کند تا دوباره به خودمان نزدیک‌تر شویم.
هوش مصنوعی: در نهایت، اثر و پیامد حضور تو در زندگی‌ام به جایی خواهد رسید که همان مسیر را با افتخار و بزرگی طی کرده‌ای، دچار جنون یا دیوانگی می‌شوم.
هوش مصنوعی: در این مهمانی، چراغت تا چه زمانی روشن خواهد ماند، اگر شب را پشت سر گذاشته‌ای، شاید صبح زود رفته باشی.
هوش مصنوعی: جهان با تفاوت‌ها و ویژگی‌های مختلف پر شده است و تو در این میان، اگر به پاکی و خوبی‌ها پایبند نباشی، از این جمع خارج شده‌ای.
هوش مصنوعی: زنده‌گی در این دنیا نه عزت دائمی دارد و نه خواری همیشگی. هرکس به طریقی در این مسیر زندگی قدم گذاشته باشد، روزی با هر شرایطی روبه‌رو خواهد شد.
هوش مصنوعی: اگر هوا نرم و لطیف باشد، چه آنکه تمامی روزها آفتابی باشد و چه در سایه‌ای که جادویی ندارد، تو غیابی و در این حال هیچ یک از زیبایی‌های آن را نمی‌بینی.
هوش مصنوعی: در این کوچه، وقتی می‌توانی احساس آرامش کنی که دیگر افرادی که در آن هستند، بیشتر از آنکه بیایند، رفته باشند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.