پیمانهٔ غناکدهٔ بی‌مثالیم
پر نیست آنقدر که توان کرد خالیم
شادم به‌کنج فقر کز ابنای روزگا‌ر
سیلی خور جواب نشد بی سوالیم
خاک ضعیف مرکز صد شعله رنگ و بوست
غافل مشو ز وحشت افسرده بالیم
آغوش مه پر است ز کیفیت هلال
بالیده گیر نقص ز صاحب کمالیم
پستی گل بلندی نخلست ربشه را
در خاک خفته اینقدر از طبع عالیم
از بس به رنگ نی پرم از انتظار درد
آغوش ناله می‌کند از خویش خالیم
عمریست وحشتم نگه چشم حیرتیست
یادت نشانده است غبار غزالیم
سامان طراز راحتم از سعی نارسا
افکنده خواب با همه جا فرش قالیم
از بسکه ناله داشت نی بوریای فقر
مخمل نبرد صرفهٔ خواب از نهالیم
فریاد کز فسردگی باغ اعتبار
هم جوهر چنار نشدکهنه سالیم
آغوش حیرتم به چه تنگی گشوده‌اند
در من شکسته است چو گردون حوالیم
نتوان به چشم داد سراغ نمود من
بیدل به یمن ضعف چو معنی خیالیم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات عمیق و پیچیده‌ای از زندگی و تجربه‌های انسانی می‌پردازد. شاعر با توصیف وضعیت خود در فقر و ناامیدی، به پیچیدگی‌های روحی و عاطفی‌اش اشاره می‌کند. او از وحشت و سردرگمی‌اش می‌گوید و به ناتوانی در جستجوی معنا اشاره دارد. فضاهای طبیعی و عاطفی مختلفی همچون گل و نخل، سیلی و آغوش، به شعر رنگ و بویی خاص می‌دهند و نشان‌دهنده تنهایی و گاهی امید در دل تاریکی هستند. شاعر در نهایت به این نتیجه می‌رسد که نمی‌تواند خود را به راحتی بشناسد و در دریای مشکلات غرق شده است.
هوش مصنوعی: ما در میخانه‌ای بی‌همتا حضور داریم، اما ظرف شراب ما آنقدر پر نیست که بتوانیم خود را غرق در شادی کنیم.
هوش مصنوعی: من در گوشه فقر خوشحال هستم، زیرا فرزندان زمانه پاسخ سیلی‌ها را نمی‌دهند و من بی‌سوال باقی‌ام.
هوش مصنوعی: زمین ضعیف، مرکز صدها شعله با رنگ و بوی مختلف است. از ترس و ناامیدی که در دل داریم غافل نشوید.
هوش مصنوعی: در آغوش ماه، زیبایی هلال به خوبی نمایان است. اما نگران نباش، ما نقص‌هایمان را به خاطر عظمت صاحب کمال می‌پذیریم.
هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که زیبایی و لطافت گل در مقایسه با بلندی نخل بسیار کم است، زیرا در زیر خاک ریشه‌هایش نهفته‌اند. این اشاره به توانایی و ویژگی‌های خاص من دارد که از آن بالاتر و فراتر از این زیبایی‌هاست.
هوش مصنوعی: از بس که به رنگ نی غرق انتظار هستم، دلم از درد فراق ناله می‌زند و احساس می‌کنم که از خودم خالی شده‌ام.
هوش مصنوعی: سال‌هاست که از نگرانی و وحشت من کاسته نشده است. نگاهی که به تو دوخته‌ام، همچون نشانی است که بر دل من نقش بسته و به من یادآوری می‌کند که من همچون غزالی زیر گرد و غبار هستم.
هوش مصنوعی: آرامش و نظم زندگی‌ام را از تلاش بی‌فایده‌ام به خواب برده‌ام و همه‌چیز را مانند فرش زیبایی گسترانده‌ام.
هوش مصنوعی: به دلیل شدت غم و اندوهی که ناله‌های نی نشان می‌دهد، فقر و تنگدستی توانسته است خواب و آسایش را از ما بگیرد و زندگی‌مان را تحت تاثیر قرار دهد.
هوش مصنوعی: صدای ناشی از ناامیدی باغ، حتی جوهر درخت چنار را هم نتوانست از بین ببرد.
هوش مصنوعی: در من احساسی عمیق و عجیب وجود دارد که مثل یک آغوش، فضای زیادی برای تجربه‌های جدید ندارد. این احساس به شدت در هم شکسته و محدود است، مثل دنیایی که در آن زندگی می‌کنم.
هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به چشم‌هایم نشانی از خوبی‌های خود بزنم، زیرا در این ضعف و تیرگی مانند یک خیال مبهم هستم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.