رفتم ز خویش و یاد نگاهیست حالی‌ام
مستی نماست آینهٔ جام خالی‌ام
یک روی و یک دلم به بد و نیک روزگار
آیینه کرد جوهر بی انفعالی‌ام
هر برگ گل به عرض من آیینه است و من
چون بو هنوز در چمن بی مثالی‌ام
عمریست در ادبکدهٔ بوریای فقر
آسوده‌تر ز نکهت گلهای قالی‌ام
در پرده کوس سلطنت فقر می‌زند
حیرت صداست چینی ناز سفالی‌ام
بخت سیاه کو که ز ضعفم نشان دهد
بر شب نوشته‌اند برات هلالی‌ام
شد خاک از انتظار تو چشم تر و هنوز
قد می‌کشد غبار نگه از حوالی‌ام
هر جزوم از شکسته دلی موج می‌زند
من شیشه ریزه‌ام حذر از پای‌مالی‌ام
در هر سری به نشئهٔ دیگر دویده است
چون موج باده ریشهٔ بی‌اعتدالی‌ام
موج از گهر ندامت دوری نمی‌کند
اندیشهٔ فراق ندارم وصالی‌ام
بیدل به ناتوانی خود ناز می‌کنم
پرواز آشیانی افسرده بالی‌ام
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این شعر به احساس دوری و تنهایی خود می‌پردازد و از یاد و خاطره‌ها صحبت می‌کند. او به تجلیاتی از حال و هوای درونی‌اش اشاره می‌کند که همچون آینه‌ای از خویشتن بی‌عملی و بی‌فعل بودنش خبر می‌دهد. احساس فقر و ناکامی در زندگی او را از خاکی به خاکی دیگر می‌کشاند، اما در عین حال به زیبایی‌های کوچک زندگی توجه دارد. شاعر به زیبایی گل‌ها و نواهای زندگی اشاره می‌کند و از تجربه‌های تلخ خود می‌گوید که هنوز بر او تأثیرگذار است. او در معماری احساساتش، نشان از ناتوانی و حسرت می‌دهد و به طور کلی در جستجوی امید و وصال است، حتی اگر در باطنش بی‌نهایت رنج و اضطراب باشد.
هوش مصنوعی: از خودم دور شدم و تنها یاد نگاهی در ذهنم مانده که حالا در حال مستی هستم، مثل آینه‌ای که خالی از نوشیدنی است.
هوش مصنوعی: یک طرف و یک دل به خوبی و بدی روزگار نگاهی انداختم و متوجه شدم که ذات بی‌حرکت و ساکن من، همچون آینی است که واقعیت را نشان می‌دهد.
هوش مصنوعی: هر برگ گل مانند آینه‌ای به من نگاه می‌کند و من مانند بویی هستم که هنوز در چمن بی‌نظیر و بی‌مثال باقی مانده‌ام.
هوش مصنوعی: مدت زیادی است که در فضایی ساده و بی‌غش زندگی کرده‌ام، جایی که از زیبایی و عطر گلهای فرش‌هایم بیشتر آرامش و لذت می‌برم.
هوش مصنوعی: در زیر نقاب سلطنت، فقر خود را به نمایش می‌گذارد و صدای حیرت‌انگیزی را ایجاد می‌کند که مانند یک چینی ظریف و نازک به نظر می‌رسد.
هوش مصنوعی: شانس و سرنوشت بدی دارم که از ناتوانی‌ام می‌گوید، گویی بر شب نوشته‌اند که من برای احساسات و نقص‌هایم گواهی دارم.
هوش مصنوعی: چشم‌هایم به خاطر انتظار تو پر از اشک شده و هنوز هم غبار نگاهت در اطرافم حس می‌شود و بدون دلیل قد می‌کشد.
هوش مصنوعی: هر قسمت از وجود من به خاطر دلی شکسته به شدت احساسات را نشان می‌دهد. من مانند شیشه‌های ریز و شکننده هستم و باید از آسیب‌دیدن یا پایمال شدن خودم جلوگیری کنم.
هوش مصنوعی: هر بار که به حالتی جدید می‌روم، مثل موج شرابی که به اطراف می‌خورد، نشان از بی‌ثباتی من دارد.
هوش مصنوعی: موج نمی‌تواند از عمق درد دوری کند و من هم به فکر جدایی نیستم، زیرا همیشه به وصال و وصل اندیشه دارم.
هوش مصنوعی: من به ناتوانی‌ام افتخار می‌کنم و به آن ناز می‌کنم، حتی اگر در این حالت، مانند پرنده‌ای افسرده و بدون بال باشم که نمی‌تواند پرواز کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال یک حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.