نیست پروانهٔ من قابل پهلوی چراغ
حسرت سوختنی می‌کشدم سوی چراغ
سیر این انجمنم وقف گشاد مژه‌ایست
بر نگه ختم نمودند تک و پوی چراغ
یأس بر عافیت احرامی دل می‌خندد
من و خاصیت پروانه، تو و خوی چراغ
داغ انجام نفس سخت عقوبت دارد
ترسم آخر به دماغت نزند بوی چراغ
برق آن شعله که حرز دل بیتابم بود
مجلس آرا به غلط بست به بازوی چراغ
آبیار چمن عشق گداز است اینجا
کشت پروانه همان سبزکند خوی چراغ
عشق در خلوت حسن انجمن راز خود است
جیب دارد سر پروانه به زانوی چراغ
سیر هستی چقدر برق ندامت دارد
شعله دررنگ عرق می‌چکد ازروی چراغ
طبع روشن ز غبار دو جهان آزاد است
تیرگی رخت تکلف نبرد سوی چراغ
غافل از مرگ به افسوس امل نتوان زیست
شانه دارد نفس صبح به‌گیسوی چراغ
رنگ پروانهٔ این بزم ندارد بیدل
تا به کی نکهت گل واکشی از بوی چراغ
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به احساس عشق و حسرت پروانه‌ای که به سمت چراغ می‌رود، پرداخته است. شاعر با استفاده از نماد پروانه و چراغ، به رفتار عاشقانه و سرسپردگی در برابر عشق اشاره می‌کند. او به حسرت و رنجی که از جستجوی عشق می‌کشد، اشاره کرده و می‌گوید که عشق گاهی با یأس و ناراحتی همراه است. همچنین به ناپایدار بودن زندگی و خطراتی که عشق با خود به همراه دارد، تأکید می‌کند. در نهایت، شاعر به زیبایی و لطافت عشق و اینکه چگونه آن می‌تواند فضای زندگی را تغییر دهد، می‌پردازد و از تکرار ناامیدی‌ها و آرزوها ابراز ندامت می‌کند.
هوش مصنوعی: پروانه من به پای نور چراغ حسرت نمی‌رسد و من با اشتیاق به سمت نور چراغ می‌روم.
هوش مصنوعی: من در این جمع به تماشای یک نگاه گشوده مشغولم که باعث پایان یافتن شب و روشن شدن چراغ‌ها شده است.
هوش مصنوعی: ناامیدی بر رفاه و آسایش ما می‌خندد، مانند پروانه که به ویژگی‌های چراغ علاقه‌مند است.
هوش مصنوعی: احساس گناه و عذاب در نتیجه انجام اشتباهات، عواقب شدید و سختی دارد. نگرانم که در نهایت اثر بدی از این کار بر تو بگذارد و مانند بوی سوختگی چراغ به مشامت برسد.
هوش مصنوعی: شعله‌ای که دل بیتابم را به امنیت درآورده بود، به اشتباه ظاهر زیبایی به مجلس بخشید و بر روی بازوی چراغ نشست.
هوش مصنوعی: در اینجا، آبیاری چمنی که عشق را زنده می‌کند انجام می‌شود و کشت پروانه به مانند چراغی سبز، احساسات و نور را در دل‌ها روشن می‌کند.
هوش مصنوعی: عشق در سکوت و تنهایی زیبایی، رازهایی را در دل خود دارد. پروانه از نور چراغ بهره می‌برد و به نشانه زیبایی و علاقه، جیبش پر از خاطرات و اشتیاق است.
هوش مصنوعی: زندگی چقدر سریع می‌گذرد و انسان به اشتباهات خود فکر می‌کند، همان‌طور که شعله چراغ، با رنگ خود، عرقش را به نمایش می‌گذارد.
هوش مصنوعی: طبیعت پاک و خالص از آلودگی‌های این دنیا آزاد است و زیبایی تو هیچ تلاشی برای نشان دادن خود نمی‌کند، بلکه به سادگی می‌درخشد.
هوش مصنوعی: زندگی در غفلت از مرگ و امید به آرزوها ممکن نیست. نفس صبح گویی شانه‌ای دارد که موهای چراغ را می‌افشاند.
هوش مصنوعی: تا چه زمانی می‌خواهی از بوی خوش گل و عطر چراغ، لذت ببری در حالی که رنگ و زیبایی پروانه این محفل را ندارد؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
شمع من گرم حیا کرد مگر سوی چراغ
می‌توان کرد شنا در عرق روی چراغ
دل اگر جوش طراوت نزند، سوختنی
شعله کافی‌ست همان سرو لب جوی چراغ
سوختیم از هوس اما مژه واری نکشید
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.